Joepie, het voorjaar is in aantocht!
Vanochtend was het eindelijke weer eens weer om lekker uit te waaien.
Dus togen we op de fiets naar het Dwingelderveld.
We moesten nog even twee keer achter een dikke stam schuilen voor wat buien, maar daarna kwam de Zon goed door en was het weer genieten als vanouds.
We genoten van de (ietwat koude, maar lekker fris ruikende) lucht met de eerste voorjaarsgeuren.
De eerste merel zat te zingen en de mezen floten weer hun lenteliedjes.
Op het Dwingelderveld aangekomen, hoorden we in de verte de kraanvogels trompetteren. We konden ze niet zien, ze liepen kennelijk in een dalletje.
Op een gegeven moment dacht ik ook aan de andere kant van het pad kraanvogels te horen, maar ik besloot dat het ganzen waren. Zó veel kraanvogels zijn er nu ook weer niet op het Dwingelderveld.
Ja toch... ineens zagen we er drie aan komen vliegen, bijna recht over ons heen. Wat zijn wij toch geluksvogels...
De lucht was zo helder dat we ze tot voorbij de Davidsplassen konden volgen.
We fietsten weer verder, tegen de koude wind in, maar lekker in het zonnetje. Genieten hoor!
Toen we over het pad over de heide lekker met de wind in de rug weer naar het zuiden fietsten, zag ik ineens iets op het pad bewegen. Ik dacht eerst dat het een langswaaiend stukje buntgras was, maar het had pootjes...
Ik stopte en keek eens goed. Het bleek een salamandertje te zijn dat al op vrijersvoeten was.
Het beestje was misschien maar vijf centimeter lang.
Zie je overigens dat torretje helemaal rechts in beeld? Er waren dus meer wandelaars die ochtend...
Dat was de tweede bijzondere ontmoeting op deze februari-ochtend.
Eenmaal op de weg richting het bezoekerscentrum, zagen we nog twee reeën staan grazen.
Daar hebben we geen foto's van: daarvoor waren ze te ver weg.
Tevreden haalden we bij de bakker nog even een lekker broodje-van-de-week en gingen toen op huis aan, op naar de koffie en de lunch.
Het nieuwe natuurjaar is voor ons nu echt begonnen!
Dus togen we op de fiets naar het Dwingelderveld.
We moesten nog even twee keer achter een dikke stam schuilen voor wat buien, maar daarna kwam de Zon goed door en was het weer genieten als vanouds.
We genoten van de (ietwat koude, maar lekker fris ruikende) lucht met de eerste voorjaarsgeuren.
De eerste merel zat te zingen en de mezen floten weer hun lenteliedjes.
Op het Dwingelderveld aangekomen, hoorden we in de verte de kraanvogels trompetteren. We konden ze niet zien, ze liepen kennelijk in een dalletje.
Op een gegeven moment dacht ik ook aan de andere kant van het pad kraanvogels te horen, maar ik besloot dat het ganzen waren. Zó veel kraanvogels zijn er nu ook weer niet op het Dwingelderveld.
Ja toch... ineens zagen we er drie aan komen vliegen, bijna recht over ons heen. Wat zijn wij toch geluksvogels...
Wat zijn het toch prachtige vogels!
Na een paar tellen waren ze alweer voorbij.
We fietsten weer verder, tegen de koude wind in, maar lekker in het zonnetje. Genieten hoor!
Toen we over het pad over de heide lekker met de wind in de rug weer naar het zuiden fietsten, zag ik ineens iets op het pad bewegen. Ik dacht eerst dat het een langswaaiend stukje buntgras was, maar het had pootjes...
Ik stopte en keek eens goed. Het bleek een salamandertje te zijn dat al op vrijersvoeten was.
Zie je overigens dat torretje helemaal rechts in beeld? Er waren dus meer wandelaars die ochtend...
Dat was de tweede bijzondere ontmoeting op deze februari-ochtend.
Eenmaal op de weg richting het bezoekerscentrum, zagen we nog twee reeën staan grazen.
Daar hebben we geen foto's van: daarvoor waren ze te ver weg.
Tevreden haalden we bij de bakker nog even een lekker broodje-van-de-week en gingen toen op huis aan, op naar de koffie en de lunch.
Het nieuwe natuurjaar is voor ons nu echt begonnen!
