Softie in de Kroondomeinen
Ik bivakkeer een paar dagen met mijn hangtent in de tuin van Paul. Ik heb de fiets bij me, dus ik kan me lekker uitleven op de Veluwe.
Dat deed ik dus meteen de eerste middag. Ik had speciaal een groen shirt aangetrokken en een donkere broek om zo weinig mogelijk op te vallen. Ik fietste van Speuld naar Elspeet, kocht daar een portie kibbeling voor onderweg bij het visstalletje uit Urk en ging richting het voederweitje dat ik nog kende van ruim veertig jaar geleden.
Natuurlijk deed ik rustig aan: ik wilde me daar aan het begin van de avond installeren met mijn hangtentje-voor-onderweg en dan zou ik wachten op de dingen die komen gingen.
Op weg daarnaartoe zag ik al van alles. Eenmaal daar aangekomen, zocht ik een gunstige plek uit: goed op de wind, zodat ze niet zouden schrikken van mijn geur en die van de kibbeling, mooi uitzicht op de voederwei (inmiddels een hooiland) en met zicht op de waterpoel, waar ongetwijfeld dieren zouden komen drinken.
Ik keek waar de wissels (dierenpaadjes) liepen, om die niet te blokkeren en vond twee bomen op precies de goeie plek.
Het begon al goed: er scharrelden twee zwijnenbiggetjes rond. Ze hadden me niet in de gaten, dus ik had het goed gedaan.
Ik installeerde me zo stil mogelijk en ging op de hangmat zitten. Camera links, verrekijker rechts, kibbeling op schoot, fiets plat op de grond onder het groene dak van de tent.
Een uur ging voorbij.
En toen (inmiddels lag de kibbeling niet meer op schoot), hoorde ik linksachter wat geritsel. Ik keek voorzichtig om, maar ik zag niets.
Ik had mijn hand bij de camera, want je wist maar nooit.
En toen stond daar, als uit het niets, ineens een hinde midden op het pad, nog geen tien meter van me vandaan. Ze was op weg naar de poel.
Ze keek links: veilig, voor: veilig, rechts: oh jee, rare dingen!
Ze draaide zich pardoes om en verdween het bos in voordat ik de camera een centimeter kon optillen...
Tja, en toen begon de softie in mij te spreken:
"Gefeliciteerd: je hebt de perfecte plek gekozen, beter had je een hert niet kunnen zien. Maar moet dit ten koste gaan van hun rust? Ze schrikken zich rot en komen daar, waar ze dachten dat het veilig was, voorlopig niet meer terug. Een fijne natuurvriend ben jij, zeg!"
Wat deed ik dus: ik pakte de boel weer op en in en verdween met het schaamrood op mijn kaken uit het domein van de herten en zwijnen.
Daarna heb ik kilometers over de paden gefietst en genoten van wat ik allemaal tegenkwam.
Oh ja: wat ik totaal niet had verwacht: mountainbikers. In "Mijn tijd" moest je nog een dag- of seizoenskaart kopen bij Paleis Het Loo om de Kroondomeinen in te mogen, en dan alleen te voet. Fietsen mocht eigenlijk niet.
Nu mag iedereen er gratis wandelen en fietsen, zolang je op de paden blijft, uiteraard.
Mij daar nog niet van bewust, bewoog ik mij zo tegen een uur of acht heel voorzichtig en zo geruisloos mogelijk over de paden, langzaam fietsend en om mij heen spiedend om maar niets te missen.
Tot ik de mountainbikers tegenkwam. Gekleed in fleurige shirts en broekjes, mooie witte helmen op en luid keuvelend 'namen' zij de bospaden die ik zo voorzichtig en behoedzaam verkende.
Tja, wat moet je dan? De dieren zijn nog niet zo gewend aan mensen dat ze, zoals op Schiermonnikoog, gewoon hun gang blijven gaan als er mensen langs fietsen.
Dus besloot ik gewoon te gaan genieten van wat ik eventueel nog tegenkwam en te accepteren dat het bos overdag voor de mensen is en in het donker voor de dieren.
Ik zag nog een paar zwijnen, een haas en bij Uddel een ree. En toen ik tegen half tien weer bij Paul kwam, kon ik zeggen dat ik een fantastische middag en avond had gehad.
Toen het bedtijd was, kroop ik in mijn tent, waar ik tot vier uur in de ochtend kon meegenieten van een eindexamenfeest in de buurt. Dat was even jammer, maar ja, je kunt niet alles hebben...
Dat deed ik dus meteen de eerste middag. Ik had speciaal een groen shirt aangetrokken en een donkere broek om zo weinig mogelijk op te vallen. Ik fietste van Speuld naar Elspeet, kocht daar een portie kibbeling voor onderweg bij het visstalletje uit Urk en ging richting het voederweitje dat ik nog kende van ruim veertig jaar geleden.
Natuurlijk deed ik rustig aan: ik wilde me daar aan het begin van de avond installeren met mijn hangtentje-voor-onderweg en dan zou ik wachten op de dingen die komen gingen.
Op weg daarnaartoe zag ik al van alles. Eenmaal daar aangekomen, zocht ik een gunstige plek uit: goed op de wind, zodat ze niet zouden schrikken van mijn geur en die van de kibbeling, mooi uitzicht op de voederwei (inmiddels een hooiland) en met zicht op de waterpoel, waar ongetwijfeld dieren zouden komen drinken.
Ik keek waar de wissels (dierenpaadjes) liepen, om die niet te blokkeren en vond twee bomen op precies de goeie plek.
Het begon al goed: er scharrelden twee zwijnenbiggetjes rond. Ze hadden me niet in de gaten, dus ik had het goed gedaan.
Ik installeerde me zo stil mogelijk en ging op de hangmat zitten. Camera links, verrekijker rechts, kibbeling op schoot, fiets plat op de grond onder het groene dak van de tent.
Een uur ging voorbij.
En toen (inmiddels lag de kibbeling niet meer op schoot), hoorde ik linksachter wat geritsel. Ik keek voorzichtig om, maar ik zag niets.
Ik had mijn hand bij de camera, want je wist maar nooit.
En toen stond daar, als uit het niets, ineens een hinde midden op het pad, nog geen tien meter van me vandaan. Ze was op weg naar de poel.
Ze keek links: veilig, voor: veilig, rechts: oh jee, rare dingen!
Ze draaide zich pardoes om en verdween het bos in voordat ik de camera een centimeter kon optillen...
Tja, en toen begon de softie in mij te spreken:
"Gefeliciteerd: je hebt de perfecte plek gekozen, beter had je een hert niet kunnen zien. Maar moet dit ten koste gaan van hun rust? Ze schrikken zich rot en komen daar, waar ze dachten dat het veilig was, voorlopig niet meer terug. Een fijne natuurvriend ben jij, zeg!"
Wat deed ik dus: ik pakte de boel weer op en in en verdween met het schaamrood op mijn kaken uit het domein van de herten en zwijnen.
Daarna heb ik kilometers over de paden gefietst en genoten van wat ik allemaal tegenkwam.
Oh ja: wat ik totaal niet had verwacht: mountainbikers. In "Mijn tijd" moest je nog een dag- of seizoenskaart kopen bij Paleis Het Loo om de Kroondomeinen in te mogen, en dan alleen te voet. Fietsen mocht eigenlijk niet.
Nu mag iedereen er gratis wandelen en fietsen, zolang je op de paden blijft, uiteraard.
Mij daar nog niet van bewust, bewoog ik mij zo tegen een uur of acht heel voorzichtig en zo geruisloos mogelijk over de paden, langzaam fietsend en om mij heen spiedend om maar niets te missen.
Tot ik de mountainbikers tegenkwam. Gekleed in fleurige shirts en broekjes, mooie witte helmen op en luid keuvelend 'namen' zij de bospaden die ik zo voorzichtig en behoedzaam verkende.
Tja, wat moet je dan? De dieren zijn nog niet zo gewend aan mensen dat ze, zoals op Schiermonnikoog, gewoon hun gang blijven gaan als er mensen langs fietsen.
Dus besloot ik gewoon te gaan genieten van wat ik eventueel nog tegenkwam en te accepteren dat het bos overdag voor de mensen is en in het donker voor de dieren.
Ik zag nog een paar zwijnen, een haas en bij Uddel een ree. En toen ik tegen half tien weer bij Paul kwam, kon ik zeggen dat ik een fantastische middag en avond had gehad.
Toen het bedtijd was, kroop ik in mijn tent, waar ik tot vier uur in de ochtend kon meegenieten van een eindexamenfeest in de buurt. Dat was even jammer, maar ja, je kunt niet alles hebben...
De drinkplaats
De plek waar later het hert zou staan.
Twee biggetjes. Een derde liep verderop (buiten beeld).
Een mierenhoop. Zie je ze krioelen?
Hier wat dichterbij.
Een van de snelwegen in de buurt.
Ik deed zó voorzichtig, maar toch schrok ze. Sorry!
Een gedenksteen.
De andere kant legt uit dat dit het Vreebosch is dat in mei 1907 door de toenmalige koningin is gekocht.
De andere kant legt uit dat dit het Vreebosch is dat in mei 1907 door de toenmalige koningin is gekocht.
Een ree bij Uddel.
De avond valt boven de heide bij Speuld.
Mijn slaapkamer
