De blog van René Stout

Jaren geleden had ik een houder voor mijn smartphone voor op het fietsstuur. Dat ging goed tot ik door een kuiltje in het grindpad op de Elspeter heide reed: de mobiel sprong uit de houder en kwam (natuurlijk) met het glas naar beneden op een steen terecht, wat resulteerde in een grote ster. Sinds dat moment heb ik nooit meer een smartphone aan het stuur gehad. Tot gisteren. We waren met vrienden aan het fietsen. Rob had zijn smartphone op zijn stuur zitten. Hij liet zien hoe hij dat gedaan had: met een Quadlock . Dat is een heel handig dingetje waarmee je de smartphone met een simpele beweging in een houder vergrendelt en hem er ook (met twee handen) weer uit kunt halen. Alleen: je moet dan wel een klemmetje aan de achterkant van de smartphone vastlijmen. Dat vond ik wat minder: met dat klemmetje wordt de mobiel ineens een stuk dikker en past hij niet meer in de beschermhoes. Rob had dit opgelost door in de hoes een gat te zagen, maar ik zag dat niet zo zitten. Toch was i

Tja, zo'n natuurfenomeen mag en wil je niet missen, natuurlijk: een heldere lucht, 32 graden en het Dwingelderveld om de hoek... Dus togen wij tegen zonsondergang naar het Dwingelderveld om daar langs het pad over de heide een mooie plek uit te kiezen om de maansverduistering te bekijken. We gingen niet voor de mooie foto's, dan hadden we een statief mee moeten nemen. Nee, we gingen voor de beleving. Natuurlijk hadden we wel de camera's bij ons, want je wist tenslotte maar nooit... Een mooie lucht aan de kant van de Zon. Hoe ziet het er aan de andere kant uit? Eindelijk, ruim een uur na de opkomst van de Maan, zien we hem door de heiige lucht heenkomen. In het begin moet je heel goed kijken, het lijkt een schim. De huifkar van de Vollemaantocht komt voorbij. De Maan is nu beter te zien. De kernschaduw mooi in het midden. Rechts onder in beeld zie je een rode stip. Dat is Mars. Door het stof in de atmosfeer kleurt hij zo rood als d

Er zijn van die ervaringen die je jaren later nog koestert. Dit is er ongetwijfeld een van. Henny was als gids met een excursie in het Dwingelderveld, dus trok ik er, nadat ik met haar naar het startpunt van de excursie was gefietst, alleen op uit. Na een hete dag begon het weer een beetje aangenaam te worden. Bij het Achterlandse veen had ik een lepelaar zien foerageren, dus mijn avond was al helemaal goed. Ik besloot om via het Theehuis en het Koffiepunt (beide helaas al gesloten) naar het bankje bij de Davidsplassen te fietsen, om daar te gaan genieten van het mooie landschap. Zo gezegd, zo gedaan. Ergens op de route zag ik op een grasveld in de verte een reegeit grazen. Ik stapte af en ging half achter een boom staan om van het dier te genieten en er een foto van te maken. De afstand was veel te groot voor een mooie, goede foto, maar er is iets aan reeën dat mij er altijd weer toe verleidt om ze vast te leggen. Ik had twee keer afgedrukt, toen er ineens een zwarte reege