Je moet maar geluk hebben... Of: een zwarte Reegeit en een hitsige bok
Er zijn van die ervaringen die je jaren later nog koestert. Dit is er ongetwijfeld een van.
Henny was als gids met een excursie in het Dwingelderveld, dus trok ik er, nadat ik met haar naar het startpunt van de excursie was gefietst, alleen op uit.
Na een hete dag begon het weer een beetje aangenaam te worden.
Bij het Achterlandse veen had ik een lepelaar zien foerageren, dus mijn avond was al helemaal goed.
Ik besloot om via het Theehuis en het Koffiepunt (beide helaas al gesloten) naar het bankje bij de Davidsplassen te fietsen, om daar te gaan genieten van het mooie landschap.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ergens op de route zag ik op een grasveld in de verte een reegeit grazen. Ik stapte af en ging half achter een boom staan om van het dier te genieten en er een foto van te maken. De afstand was veel te groot voor een mooie, goede foto, maar er is iets aan reeën dat mij er altijd weer toe verleidt om ze vast te leggen.
Ik had twee keer afgedrukt, toen er ineens een zwarte reegeit mijn zoekerbeeld binnen kwam lopen. Een zwart ree! Ik wist dat ze bestonden, maar ik had er nog nooit een gezien. Wow!
Nog geen twee tellen later kwam er ook een prachtige bok, een zesender, in beeld. Hij had duidelijk amoureuze bedoelingen met de zwarte geit en volgde haar op een gegeven moment op zwaan-kleef-aan-afstand.
Ik maakte snel een paar foto's en besloot toen te gaan filmen. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar iets zei me dat filmen beter zou zijn dan fotograferen.
Wat ik zag, zal me nog lang bij blijven.
Terwijl de bruine reegeit rustig door graasde, volgde de bok de zwarte dame en besteeg haar binnen twee minuten vijf keer. Steeds als hij klaar was, liepen de geit en hij een eindje verder, of terug, en herhaalde zich de paring. Na de vijfde keer vond de geit het welletjes en als op afspraak begonnen ze op een afstandje van elkaar te grazen alsof er niets gebeurd was. De bruine geit liep er nog steeds en even verderop zat een haas zich te poetsen. Zo'n beeld teken je in een boek, maar zie je nooit zelf, toch?
Wel dus :-)
Ik denk dat er heel weinig mensen zijn die een zwart ree hebben gezien (ongeveer 4 procent van de reeën schijnt zwart te zijn) en nóg minder mensen die parende reeën hebben mogen aanschouwen.
Ik voelde me die avond dus een zeer bevoorrecht mens.
Henny was als gids met een excursie in het Dwingelderveld, dus trok ik er, nadat ik met haar naar het startpunt van de excursie was gefietst, alleen op uit.
Na een hete dag begon het weer een beetje aangenaam te worden.
Bij het Achterlandse veen had ik een lepelaar zien foerageren, dus mijn avond was al helemaal goed.
Ik besloot om via het Theehuis en het Koffiepunt (beide helaas al gesloten) naar het bankje bij de Davidsplassen te fietsen, om daar te gaan genieten van het mooie landschap.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ergens op de route zag ik op een grasveld in de verte een reegeit grazen. Ik stapte af en ging half achter een boom staan om van het dier te genieten en er een foto van te maken. De afstand was veel te groot voor een mooie, goede foto, maar er is iets aan reeën dat mij er altijd weer toe verleidt om ze vast te leggen.
Ik had twee keer afgedrukt, toen er ineens een zwarte reegeit mijn zoekerbeeld binnen kwam lopen. Een zwart ree! Ik wist dat ze bestonden, maar ik had er nog nooit een gezien. Wow!
Nog geen twee tellen later kwam er ook een prachtige bok, een zesender, in beeld. Hij had duidelijk amoureuze bedoelingen met de zwarte geit en volgde haar op een gegeven moment op zwaan-kleef-aan-afstand.
Ik maakte snel een paar foto's en besloot toen te gaan filmen. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar iets zei me dat filmen beter zou zijn dan fotograferen.
Wat ik zag, zal me nog lang bij blijven.
Terwijl de bruine reegeit rustig door graasde, volgde de bok de zwarte dame en besteeg haar binnen twee minuten vijf keer. Steeds als hij klaar was, liepen de geit en hij een eindje verder, of terug, en herhaalde zich de paring. Na de vijfde keer vond de geit het welletjes en als op afspraak begonnen ze op een afstandje van elkaar te grazen alsof er niets gebeurd was. De bruine geit liep er nog steeds en even verderop zat een haas zich te poetsen. Zo'n beeld teken je in een boek, maar zie je nooit zelf, toch?
Wel dus :-)
Ik denk dat er heel weinig mensen zijn die een zwart ree hebben gezien (ongeveer 4 procent van de reeën schijnt zwart te zijn) en nóg minder mensen die parende reeën hebben mogen aanschouwen.
Ik voelde me die avond dus een zeer bevoorrecht mens.
Over de andere prachtige dingen die ik die avond nog zag, schrijf ik later. Eerst deze ervaring maar eens laten bezinken...
Met het blote oog zag je dit: drie reeën op een kleine 200 meter afstand.
Dankzij de camera kon ik het schouwspel van dichterbij bekijken.
Van rechts naar links...
...van links naar rechts....
Contact!
En weer een rondje, terwijl de bruine geit rustig loopt te grazen.
En nog eens....
Genoeg voor vanavond.
Van links naar rechts: de bok, de zwarte geit, de bruine geit een een haas.
Hoe idyllisch wil je het hebben?
Hier de film.
Klik rechtsonder op het vierkantje voor een groot beeld.
