De blog van René Stout

Nu zou je na een bezoek aan bijvoorbeeld de tuinen van Mien Ruys misschien denken dat het bij je thuis maar behelpen is, maar niets is minder waar. Onderstaande foto's zijn zondagochtend in de tuin van Henny gemaakt, de dag was nog jong, alles was vochtig van de buien de avond ervoor. Het was windstil. We liepen allebei te fotograferen. Leuk om te zien dat er dan totaal verschillende foto's ontstaan. Daarom durf ik de mijne te publiceren. Immers: ook al gebruik je hetzelfde onderwerp, de kijker/schilder/fotograaf creëert zijn eigen (kijk op de) wereld... Later op de ochtend, bij mij in de tuin, verscheen er ineens een prachtige libel: de grote keizerlibel. Het was een vrouwtje dat tientallen eitjes in de vijver heeft afgezet. Kijk: dáárom haal ik nou geen oude bladeren weg... Een filmpje van 37 seconden. Klik op het pijltje (2x) en dan rechts onderin op het vierhoekje voor een grot...

Na ellenlange gesprekken met de bank heb ik de knoop doorgehakt en het huis te koop gezet. Door de pokhouterige manier waarop de Rabobank het risico berekent dat ik de hypotheek niet kan betalen, zit ik "nét" aan de verkeerde kant van het profiel. "Ja meneer, helaas, tja, de regels zijn aangescherpt. Tja, we begríjpen dat de praktijk anders is, maar ja, regels zijn regels." Dus staat er nu een prachtig huis te koop in een mooi dorpje op twintig minuten fietsen van het centrum van Hoogeveen en op een 30 meter lopen van een van de vele stukjes natuur van het Drentse Landschap. Op tien minuten fietsen liggen het Kremboongbos  en de Martensplek, het zuidelijke deel van het Mantingerveld . Hoort, zegt het voort (of koop het zelf)! De link naar Funda .

Vanmiddag zag ik een landkaartje zitten dat kennelijk bijna aan het eind van haar leven was: de rechtervleugel was voor een groot deel verdwenen. Kijk maar eens goed: aan de rechterkant mist een groot deel van de achtervleugel: alles achter de witte band. Ook aan de zijkant is er een stukje weg. En toch leek de vlinder nog moeiteloos door de lucht te fladderen. Zo veel overcapaciteit heeft ze ingebouwd. Dat zal niet lang meer duren: de vlinder heeft haar taak er op zitten: zorgen voor nageslacht.

Woensdag zijn we in de tuinen van Mien Ruys geweest. Die liggen in Dedemsvaart, niet zo ver hier vandaan. Sinds 1924 is ze daar bezig geweest met het ontwerpen en realiseren van tuinen. Ze heeft zelf ook allerlei zaken ontwikkeld. Zo is de voorloper van de gewassen grindtegel uit haar brein ontsproten. Een aantal van haar tuinen is rijksmonument. Dat geeft het belang aan van haar werk. Het was een genot om er rond te dwalen. We waren net klaar toen het begon te regenen. Onder de grote parasol op het terras was zelfs dat een leuke belevenis... Voor de echte tuinliefhebber zijn de tuinen een El Dorado. Overal staan de (Latijnse) namen van de planten erbij. Dat is aan mij niet besteed, ik vond het voornamelijk mooi en intiem. Klik op een foto voor de vergroting en blader dan verder met de pijltjestoetsen. De eerste buien kondigen zich aan... Eén boom? Nee, drie naast elkaar. ...

Gisteravond was een perfecte avond om nog even een rondje te fietsen. Het was vrijwel windstil, mooi om foto's te maken van klein spul, en de uitbundige bloemenpracht op velden en akkers zorgde voor een voortdurend wisselende geursensatie (sorry mam...) Het mannetje grauwe klauwier zat ook te genieten. En overal zag je de rupsen van de Sint Jacobsvlinder. Inderdaad: op het Jacobskruiskruid. Hier en daar zag je een zwarte vlek: een atalanta die een slaapplaats gevonden had? Of zat hij de laatste zonnestralen op te vangen? De velden met bloeiend Jacobskruiskruid. De Nederlandse variant van de Franse zonnebloemen? Een lieveheersbeestje. Niet scherp, maar de foto geeft wel een indruk van de kleine zonnedauw,  waarvan de kleverige druppeltjes glinsteren in de avondzon. Ook de waterjuffers hebben een plekje voor de nacht gevonden. Ik blijf het een prachtig plantje vinden: dophei. En dan valt je oog ineens op de s...