De blog van René Stout

Lekker is dat: is het eindelijk prachtig winterweer, lig je in bed met griep.... Afgelopen donderdag hield ik het niet meer uit en hebben we een wandelingetje gemaakt in recreatiegebied Schoonhoven bij Hollandscheveld. De bomen waren schitterend wit van de rijp en het dunne ijs lag er prachtig bij. Een (over)moedige schaatster draaide haar rondjes over het ondiepe deel van de plas. Helaas voelde ik me nog lang niet geweldig, dus ging het weer rap richting warme kamer. Een paar dagen later probeerden we het nog een keer: nu op en rond de Lemelerberg. Het was best koud en de Zon kreeg nauwelijks de kans om door de mist heen te prikken, maar ook nu was het genieten. Het meest gefotografeerde vogeltje van de afgelopen dagen, denk ik. Drie dagen mist en vorst zorgden voor prachtige kunstwerken. Mevrouwtje liep dapper met me mee toen ik even de tuin in ging. Ze vond de koude sneeuw kennelijk niet zo'n succes en probeerde steeds in mijn broek te klimmen. V...

Van de week reed ik langs het Linthorst-Homankanaal en zag ik iets vreemds: In het ijs zaten sleuven met water erin. Sommige meer dan twee meter lang, andere korter. Soms één sleuf, soms twee naast elkaar. Toen ik wat beter keek, zag ik dat aan een eind van zo'n sleuf de voetafdrukken stonden van eenden en zwanen. Aan datzelfde eind zat soms ook een verdikking. Wat was er gebeurd? Het ijs was op een gegeven moment zo dun dat landende eenden en zwanen er doorheen zakten, het ijs met hun buik voor zich uit duwden en zo een open waterspoor trokken. Als ze tot stilstand waren gekomen, konden ze uit het water op het ijs stappen en zo verder wandelen. Daarvoor was het ijs dus net nog dik genoeg. Een paar uur later was het ijs verdwenen. Leuk dat ik dat net nog even zag... Vreemde strepen in het ijs De landingsbaan van een eend. Daarachter de sporen van een zwaan. De landingsbaan van een zwaan: de poten zakten door het ijs, de buik nét niet. Aan ...