Goudhaantjes en bevroren koeienpies
Vanmiddag hebben we in de buurt van het Koelevaartsveen gewandeld, aan de noordwestkant van het Dwingelderveld. Daar begonnen we tenminste met de blauwe route.
We hadden zo veel te zien dat we op een gegeven moment de blauwe paaltjes over het hoofd zagen en flink te ver naar het oosten liepen.
Geen probleem: daar was het ook prachtig. En: als we daar niet geweest waren, had ik nu nog steeds geen foto gehad van het goudhaantje.
Het goudhaantje is de kleinste vogel van Nederland. Je hoort hem vaker dan dat je hem ziet: hij struint met zijn soortgenoten, en ook vaak met wat mezen erbij, door de boomtoppen van vooral naaldbomen. De troep houdt contact door voortdurend heel hoge piepgeluiden te maken.
Ze zitten geen seconde stil, en het is dan ook vrijwel onmogelijk om ze fatsoenlijk op de foto te krijgen. Vanmiddag kwamen ze ook wat lager in de bomen, en ik kreeg zowaar een paar keer een goudhaantje in de zoeker.
Maar dan ben je er nog niet: de autofocus werkt tussen al die takken eerder tegen je dan met je, dus je moet voortdurend handmatig scherpstellen. En als je dan ook nog zo'n altijd bewegend vogeltje moet volgen, begrijp je waarom het niet makkelijk is om zo'n vogeltje én scherp, én tegen een donkere achtergrond, én in een mooie stand vast te leggen.
Dus inderdaad: geen enkele foto van het goudhaantje is het helemaal, maar de foto's samen geven toch wel een aardige indruk van het beestje.
Het was weer een mooie middag....
We hadden zo veel te zien dat we op een gegeven moment de blauwe paaltjes over het hoofd zagen en flink te ver naar het oosten liepen.
Geen probleem: daar was het ook prachtig. En: als we daar niet geweest waren, had ik nu nog steeds geen foto gehad van het goudhaantje.
Het goudhaantje is de kleinste vogel van Nederland. Je hoort hem vaker dan dat je hem ziet: hij struint met zijn soortgenoten, en ook vaak met wat mezen erbij, door de boomtoppen van vooral naaldbomen. De troep houdt contact door voortdurend heel hoge piepgeluiden te maken.
Ze zitten geen seconde stil, en het is dan ook vrijwel onmogelijk om ze fatsoenlijk op de foto te krijgen. Vanmiddag kwamen ze ook wat lager in de bomen, en ik kreeg zowaar een paar keer een goudhaantje in de zoeker.
Maar dan ben je er nog niet: de autofocus werkt tussen al die takken eerder tegen je dan met je, dus je moet voortdurend handmatig scherpstellen. En als je dan ook nog zo'n altijd bewegend vogeltje moet volgen, begrijp je waarom het niet makkelijk is om zo'n vogeltje én scherp, én tegen een donkere achtergrond, én in een mooie stand vast te leggen.
Dus inderdaad: geen enkele foto van het goudhaantje is het helemaal, maar de foto's samen geven toch wel een aardige indruk van het beestje.
De fotoserie begint met iets wat op het eerste gezicht bevroren koeienpies leek, maar bij nader inzien iets heel anders was...
Onderaan een omgevallen den hing een gele bevroren waterval.
De eerste indruk was dat hier een koe tegen de boom had staan piesen
en zo een gele ijspegel had geproduceerd.
Omdat deze verklaring toch een beetje vreemd was, bekeken we de boel van wat dichterbij.
Het viel al snel op dat het ijs precies aan het laagste punt van de stam hing.
Wij denken dat het bevroren dooiwater is dat geel is gekleurd
door de mossen en allerlei stoffen in en op het hout.
Niets vreemds dus, maar wel een apart gezicht....
In de zomer zijn dit donkere bossen; nu kijk je er heel ver in.
We hadden al heel veel schapenpaadjes gezien deze middag.
Hier zagen we dan eindelijk de schapen zelf.
Hier issie dan: het goudhaantje.
Kenmerken zijn de olijfgroene kleur, het kleine formaat en
de gele streep boven op zijn kop met zwart eromheen.
Hier kun je de gele streep goed zien.
Ook de vleugels zijn mooi gekleurd.
Absoluut niet scherp, maar zo is het net een schilderijtje.
De mooiste foto van de dag.
Een eind verderop zagen we een groep kraaien.
Toen we te dichtbij kwamen, vlogen ze loom een boom in.
Ook (of vooral?) onder de grond gebeurt van alles.
Hier zie je een complete mollenstad liggen.
Het was weer een mooie middag....
