Altijd weer dat Dwingelderveld...

Tja, dat krijg je als het Dwingelderveld drie kilometer van je huis begint: dan wordt het een verlengstuk van je tuin en ben je daar regelmatig te vinden. Zo ook gisteren.

Gisterochtend maakt ik alleen een rondje en kwam ik wat leuke dingen tegen. Gistermiddag togen we samen naar het Kloosterveld. Dat is het gebied achter het bezoekerscentrum dat een jaar of zes geleden is afgeplagd en is ingericht als waterberging.

In de winter kan het Kloosterveld zo maar een halve meter onder water staan, maar de afgelopen drie zomers was het er gortdroog.

Dat heeft natuurlijk invloed op de planten en dieren die daar leven.

Zo op het eerste gezicht is het Kloosterveld een grote, kale vlakte waar weinig te beleven valt. Loop je er echter doorheen en geef je jouw ogen goed de kost, dan valt er heel veel te beleven.

Zo ook gistermiddag. Toen we van huis vertrokken, was de lucht grijs van de bewolking. Een mooie zonsondergang zat er niet in, dachten we. Niet erg: ook zonder een mooie zonsondergang zou het wel een lekkere wandeling worden....

Eerst een paar foto's van de ochtend.

Toen ik in de vogelkijkhut bij de Davidsplassen naar de ganzen en eenden zat te kijken, kreeg ik gezelschap van een winterkoninkje.
Zo goed en lang heb ik er zelden van kunnen genieten...

Er lopen niet alleen schapen in het Dwingelderveld, maar ook koeien.
Vooral de lichtbruine dieren vallen soms nauwelijks op.

Onderweg terug naar huis viel mijn oog op een eikel die precies op een punt van het prikkeldraad was gevallen.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat allerlei spinnetjes al enthousiast gebruik maakten van de mogelijkheid om er een webje aan te plakken.
Zie je het lichtbruine spinnetje op de voorkant zitten? 

Dit is het Kloosterveld: zand, gras, heide en nu nauwelijks water. Wat verderop loopt Henny.
Op de voorgrond zie je gaten in de grond.

Wat zouden dat nu zijn?

Dassenlatrines!
Dassen maken in het terrein op bepaalde plekken hun eigen openbare toiletten.
In dit gat liggen zeker zeven drollen!
Je kunt zien dat ze ook maïs gegeten hebben.
Dat groeit niet op of rond het Kloosterveld, daar moeten ze een behoorlijk eind voor lopen. 

De bovenste drol glimt nog. Die is van de afgelopen nacht.

Heel bijzonder!

Nóg meer gaten in de grond. Een stuk kleiner deze keer.
Er liggen schapenkeutels naast.
Wij vermoeden dat dit gaten zijn die mestkevers gemaakt hebben.
Die maken (van paarden- of koeienpoep) bolletjes mest of gebruiken kant-en-klare schapenkeutels.
Die deponeren ze in een holletje in de grond en leggen er dan een eitje in.  

Het Kloosterveld leek wel een gatenkaas: overal zagen we die gangetjes

.

We vonden ook nog wat bloemen. Deze heeft zijn langste tijd gehad.
We zagen hier en daar ook nog dophei bloeien. Daar heb ik helaas geen mooie foto van.

 

Prachtige oranje bekerzwammetjes tussen het mos.

Dit is een van onze favorieten: het heideknotszwammetje.
Het zwammetje is korter dan zijn naam: ergens tussen de drie en vijf centimeter hoog.
Ze vallen nauwelijks op, maar als je ze eenmaal gezien hebt, vind je ze met tientallen tegelijk.

 

Zonder dat we er erg in hadden, was in het uurtje dat we bezig waren geweest, de lucht opgeklaard en prikte ineens de zon onder de wolken door.
Dat resulteerde in adembenemende kleuren en beelden.
Hierboven de stapstenen naast een van de schaarse plekken waar nu water staat.

Afrika? Nee hoor: Drenthe!

Met de zon in de rug zie je dat de bomen nog nét een gouden accent krijgen van de helder-oranje lucht.

Een groep rammen. Het zijn net opgeschoten pubers: ze zitten elkaar een beetje te zieken... 

...en lijken te zeggen: 'heb ik iets van je aan?'
Nee, dat niet, maar ik misschien wel iets van jou ;-)

 

De rammen blijven dicht bij elkaar en lijken daar een soort hangplek te hebben.

Dichterbij gekomen, zien we dat we dat niet zo verkeerd gezien hadden:
ze gebruiken een oriëntatiesteen als krabpaal en schuursteen, als honk dus eigenlijk.
Heel herkenbaar. Mensen zijn net dieren....

Het Gouden uur is voorbij: de zon is onder.
In de schemering vliegen formaties ganzen. Ze zijn op weg naar, tja, naar waar?

Hier kun je goed zien waarom het uur na zonsondergang het Blauwe uur heet.

Het is nog licht, maar de contrasten zijn weg.
Dit resulteert in prachtige pasteltinten waardoor de berken met hun zilverwitte stammen en hun gele herfstbladeren een schitterend decor vormen voor de schapen ervoor.

Na een laatste blik over het uitgestrekte Kloosterveld gaan we 'op huus an'.

It ain't over yet: op de terugweg fietsen we langs deze bomenrij die prachtig afsteekt tegen de langzaam donker wordende lucht. 

'Even een uurtje wandelen' werd - ik durf het bijna niet meer te zeggen - een zeer aangename dagafsluiting.

Wat zijn wij toch bofkonten....