Bijzondere ervaringen tijdens 'een rondje na het eten'

Sinds we onze standaard Giant-zadels hebben verruild tegen zadels die wél goed onder onze zitbotjes passen, is fietsen écht een genot geworden. Afgelopen zaterdag besloten we daarom om na het eten een rondje te gaan fietsen.

We planden een kort rondje, dat we op een aantal punten konden uitbreiden als we daar zin in hadden.
En we hadden zin: het 'Rondje Gijsselte' werd een 'Rondje Kralo en pad-over-de-heide'.

We konden van te voren niet bevroeden dat deze keuze een geweldige avond zou opleveren....

Het is natuurlijk sowieso genieten als je in Drenthe fietst. 's Avonds is het een stuk rustiger dan overdag, en als er dan ook nog EK-voetbalwedstrijden zijn, kun je er als vanouds een kanon afschieten.

We fietsten dus zéér ontspannen (letterlijk en figuurlijk) over het pad dat begint als Kraloër weg en overgaat in Achter het Zaand. Dankzij de regen van de afgelopen periode had de omgeving weer het karakter van natte heide en was er van alles te zien.

Op een mooi punt besloten we af te stappen om de omgeving goed op ons te laten inwerken. We hadden geen beter moment kunnen kiezen. Zie de foto's en filmpjes hieronder.

 

Dit was het beeld: een nat ven op de voorgrond,
dan wat gras en heide en daarachter de schaapskudde van Lhee.

De lepelaar trok direct onze aandacht. Hij liep heel ontspannen naar eten te zoeken.

Even later zagen we aan de overkant van het ven een reebok scharrelen.
Ervoor liepen een paar scholeksters en groenpootruiters. 

Links van de groenpootruiter liepen nog twee vogels. Ik heb helaas te weinig kennis van steltlopers om die te kunnen identificeren, maar dat deed geen afbreuk aan het genoegen waarmee we het tafereel gade sloegen. 

Twee kraaien zaten elkaar te kroelen.

Na een tijdje kwam er een blauwe reiger aanvliegen. Hij is hier in de landing: de veren bovenop zijn vleugels komen door de turbulentie omhoog. 

Op een gegeven moment waanden we ons op een waddeneiland: drie scholekster-pubers waren met de karakteristieke scholekster-parade begonnen: luid roepend liepen ze met de kop omlaag achter elkaar aan.
Dat geluid hoor je niet vaak op het Dwingelderveld...

Een kievit vond het allemaal maar zozo en zocht zijn heil een stukje verderop.

Een nijlgans die achter het ven liep te grazen, keek verstoord op: ook hij was die herrie niet gewend.

We waren inmiddels gaan zitten om niet op te vallen. Tot onze verbazing was er tot nu toe niemand over het fietspad gereden. We voelden ons de koning te rijk en genoten van alles wat we zagen en hoorden.

Na een kwartiertje was de reebok, die nog steeds rustig rondscharrelde, om het ven heengelopen en in de buurt van de lepelaar (en ons) gekomen.

Het was een prachtige zes-ender. Hij was dus minimaal drie jaar oud.

Reeën voelen zich prima thuis in het water. 

De bok had ons niet gezien en liep op nog geen dertig meter voor ons langs.
We durfden bijna niet te ademen...

Hier twee filmpjes:

De bok liep rustig voor ons langs en scharrelde verder door het gras. Pas toen hij zo'n 150 meter verder was, zag hij ons en liep hij de heide op. Achteraf gezien, denk ik dat hij misschien de fotocamera zag waarin de zon weerspiegelde.

We zaten nog steeds te genieten, toen we twee kraanvogels langs zagen vliegen. 

Een prachtig gezicht, die twee gracieuze vogels vlak boven het terrein.

Zij maakten goed gebruik van het grondeffect: als je heel laag vliegt, kan de lucht onder je niet weg en drijf je als het ware op een luchtkussen. Eenden en ganzen maken daar ook graag gebruik van, net zoals zweefvliegers, die nog nét een paar meter meer willen vliegen in de landing.

Aan de andere kant, richting de uitkijktoren en de schaapskooi van Ruinen, zagen we heel in de verte een grote vogel vliegen. Een kiekendief of slangenarend? Te ver weg om daar iets zinnigs over te zeggen.

Na een tijdje besloten we om toch maar weer op de fiets te stappen. Al die tijd waren we de enige mensen geweest in dat prachtige gebied. We konden ons nauwelijks voorstellen dat deze paden nog geen vijf uur eerder druk bereden werden...

Nog nagenietend van deze ervaring fietsten we over de heide terug naar Ruinen. We weten dat er op het veldje bij de Benderse vaak reeën staan en we waren dan ook niet echt verrast toen we de kop van een bok zagen die zo nu en dan nét boven de bloemen uitstak: het donkere stipje achter het hek.

Deze dus.

Een meter of tien daarvandaan ontdekte ik ook nog een reegeit.

Terwijl we de reeën stonden te bekijken, vloog er een wolkje spreeuwen langs, op weg naar hun slaapplaats.

Op de voorgrond de bok, daarachter de spreeuwen.

Toen we weer verder fietsten, overkwam ons iets heel aparts: Henny reed over een twijgje dat op het pad lag. Op het moment dat ze eroverheen reed, begon het twijgje te kronkelen!

Het bleek een gladde slang te zijn die op het nog warme asfalt van de avond lag te genieten...

We schrokken ons rot en stopten meteen. Tot onze verbazing leek het diertje niet al te veel schade te hebben: hij kronkelde snel naar de rand van de weg en verdween tussen het lange gras. Voor zover we konden zien, waren zijn bewegingen normaal. Misschien heeft hij wat ribbetjes gekneusd. Sorry!!!

Het was nog niet voorbij!

Op het veld bij Witteveen zagen we twee reeën staan die elkaar stonden te knabbelen.

Ze voelden zich prima op hun gemak: op Witteveen, nog geen twintig meter van hun vandaan, stonden twee mensen toe te kijken en te filmen. En aan ons schonken ze ook geen enkele aandacht.

 

En een filmpje:

Voldaan, en dankbaar dat wij dit allemaal mochten meemaken, gingen we zonder verdere 'incidenten' op huis aan en hebben we in de tuin nog zitten na te genieten.


Wat zijn wij toch bofkonten dat we dit allemaal mogen meemaken!