De blog van René Stout

Het heeft een paar dagen geregend in Drenthe. Er is behoorlijk wat water gevallen. De sloten staan tot aan het maaiveld vol en op diverse plaatsen zijn de weilanden en akkers kletsnat. Vanmiddag werd het eindelijk droog en ben ik een eindje gaan fietsen.Wat is het hier toch mooi! Het regent pijpenstelen... ...wat voor mooie lichteffecten zorgt. Eindelijk droog! Foei! Nu pas zag ik de oeverzwaluwenwand, nog geen tien minuten fietsen van huis! Google heeft hier vijf foto's tot één gemaakt. Als je goed kijkt, zie je een paar zwaluwen.  Grijs-groen, weer eens iets anders dan zwart-wit. Dit zijn 360-graden panoramafoto's. Hier moet je op klikken om ze goed te bekijken.

Je weet inmiddels dat ik: nieuwsgierig ben graag onafhankelijk wil zijn van 'vanzelfsprekend aanwezige energiebronnen' en graag experimenteer met nieuwe of inventieve dingen. Toen ik dan ook via een berichtje op een website uiteindelijk bij www.kookvuur.nl  terecht kwam, was mijn reactie onmiddellijk: "hebben!!!!" Gelukkig was ik onlangs jarig en kon ik de Wild Woodgas Campstove woensdag tot mijn trotse bezit rekenen. Een geweldig ding, dat ik natuurlijk meteen moest proberen. Je kookt met sprokkelhout. Je bent dus niet afhankelijk van gas, benzine of alcohol. Gras, twijgjes en dunne takjes zijn overal wel te vinden en een voorraadje in je fietstas bij je hebben is geen probleem. Het idee is dat je eigenlijk twee vuurtjes hebt: het gewone vuurtje onderin het potje, en bovenin nog een vuur van de houtgassen die verbranden. Dit principe vind je ook in de Zibro Kamin petroleumkachels. Nou, ik kan je vertellen dat het prima werkt! Binnen een pa...

Woensdag zagen we de eerste st jansvlinder in de tuin. Een maand te vroeg, want St Jan is pas op 24 juni...

Van de week zat ik bij de vijver te genieten van al het moois toen ik achterin de tuin iets zag bewegen. Het bewoog anders dan een mus en een kikker, dus ging ik stilletjes die kant op en installeerde ik me met statief en camera op het bankje in de hoek. Na een paar minuten wachten werd mijn geduld beloond: ik zag een bosmuisje lopen. Het bleek dat hij een plekje had gevonden waar eten lag (het kippenhok van de buren?). Hij haalde steeds wat eten op en bracht dat dan op een holletje naar zijn nest in ons houthokje of bij de buren daarachter, dat kon ik niet zien. Hier wat foto's. Hmm, er is iets veranderd. Ik zie ineens een groot beest met drie zwarte poten. Is dat wel vertrouwd? Misschien niet, maar dat eten is toch wel héél erg lekker Een snelle sprint dan maar Nou, het valt wel mee, geloof ik, dat beest beweegt niet. Ik kan nog wel een paar keer lopen.

Vanochtend nog had ik vanachter de budleia heel voorzichtig de vier roodborstjongen vereeuwigd. Vanmiddag was ik even boven, toen Monique mij riep: "Er is een roodborst uit het nest gevallen!". Na enig onderzoek bleek dit gelukkig niet het geval te zijn. Ze was er getuige van dat het eerste jong de wijde wereld de zijne ging maken. De andere drie volgden binnen een half uur. Het was een genot om te zien: ze dwarrelden naar beneden en vlogen, renden, hupten en rollebolden toen kriskras de tuin door. De ouders hielden het spul goed in de gaten en kwamen ze regelmatig voeren. Ik heb de foto's maar even in een album gezet, anders moet je zo erg veel scrollen...

Gisteren vertelde ik nog enthousiast over de houtduiven. Het leek erop dat ze nu in de gaten hadden hoe ze een fatsoenlijk nest moeten bouwen. Helaas moet ik mijn mening herzien: na een volkomen windstille nacht vond ik vanochtend het bouwsel in het gras. De duiven zijn inmiddels naar een andere boom vertrokken. Ik ben bang dat het dit jaar wederom niet gaat lukken om nageslacht op de wereld te zetten. Dat is misschien maar goed ook, want je gunt hun kinderen niet dat zij ook zo'n moeite hebben met het maken van een nest. En zo selecteren de 'foutjes' in de natuur zichzelf uit. Mooi hè? Daarboven zat het nest gisteren... ... en hieronder ligt het nu.

in de boom voor het flatje van mams nestelen al sinds jaar en dag twee houtduiven. Tenminste, dat proberen ze. Want regelmatig valt hun nest tijdens een flinke onweersbui op de grond. Het nest ligt kennelijk zo los op de takken dat het er makkelijk af waait. Maar: ze houden vol. Ik kon vanochtend mooi bekijken hoe dat bouwen in zijn werk gaat: Het vrouwtje zit op de dikke tak naast het nest. Het mannetje zoekt, vindt en brengt een takje. Bij terugkomst gaat het mannetje soms gewoon op het vrouwtje zitten om het takje voor de snavel van het vrouwtje te houden. Het vrouwtje neemt het takje over en verwerkt dat in het nest. Het mannetje vliegt naar beneden op zoek naar het volgende takje. Het mannetje weet precies waar hij gaat zoeken, heeft precies in de gaten waar de auto's rijden en zeilt soms in zijn final approach  op nog geen meter voor een passerende auto langs, waarbij de chauffeur bijkans een hartverzakking krijgt van schrik. Hoe windbestendig het nest deze k...

Toen ik van de week een collega liet zien hoe je via Google Chrome jouw PC-scherm met iemand anders kun delen, zei hij: "jij zou wel voor Google kunnen werken!". Buiten het feit dat me dat heel leuk zou lijken, weet ik nog steeds niet of hij dat als compliment bedoelde ("goh, wat weet jij veel over de mogelijkheden van Google") of als kritiek ("jij ook altijd met je Google"). Ik zou beide begrijpen. Feit is immers dat ik, naarmate ik meer van Google gebruik, en er meer over lees, steeds enthousiaster wordt. Iedereen weet dat Google leeft van de advertentie-inkomsten. Dat is helder, en dat legt Google ook helder uit. Minder mensen weten dat inmiddels ruim vijf miljoen bedrijven over de hele wereld Google gebruiken voor hun e-mail, agenda, documenten, tekstverwerking, back-up, websites, discussieplatforms en andere diensten. Een paar voorbeelden van grote bedrijven in Nederland: tien universiteiten en hogescholen (ruim 240.000 studenten), Ahold (55...

Ik vond het vorige bericht over de vogels in de tuin toch wat kaal. Daarom heb ik vanochtend nog wat foto's gemaakt met de 'echte' camera'. Het blijken vier jongen te zijn. Dat kun je zien als je op de foto klikt voor een vergroting. Wat zeg je? Oh, je had een vieze luier... Die gooi ik wel even weg. De eerste ringen zijn alweer gelegd. Iedere dag een beetje, want de klei moet wel de tijd hebben om te drogen. En daar gaan we weer.

Even een berichtje om te laten merken dat ik nog besta. Vanochtend heb ik toch maar even gedaan wat ik liever niet doe: een foto maken van een nest met jonge vogels. Maar ik was zo benieuwd hoeveel roodborstjongen er in 'ons' nest zitten, dat ik toch even dichterbij kwam. Zie je ze zitten? Ik tel er drie. Misschien zijn er meer, want roodborsten lege meestal vijf of zes eitjes. Maar ik ga niet nóg een keer kijken. Met de trieste geschiedenis van de boerenzwaluwen een paar jaar geleden in het achterhoofd (de jongen bezweken door de hitte die door het dunne dakje heen straalde) heb ik nu een dikke plaat tempex op het dak gelegd in de hoop dat het hoekje wat koeler blijft. Met de mooie weersverwachting voor de komende week is dat hard nodig, denk ik. Verder zijn de huiszwaluwen weer aan het bouwen. De nesten zijn gedurende de winter bijna helemaal afgebrokkeld. Op de overgebleven randjes bouwen ze nu een nieuw onderkomen. De mussen zijn ook druk in de weer. Z...

Gisteren, toen ik bij Gerommeke op onze donderdagse frituurmaaltijd stond te wachten, regende het gestaag. Op een gegeven moment kwam er een oudere man bij ons staan. Hij had ook wat besteld. Uitkijkend over het kanaal, zei hij "er is een waterscheiding, dat betekent voorlopig regen". Uiteraard was mijn nieuwsgierigheid gewekt: ik keek naar het water in het kanaal. Interessant: het leek net alsof er twee soorten water in het kanaal zaten: glad en ruw. Aangezien er nauwelijks wind stond, en de scheiding keurig met de bochten meeging, was hier geen sprake van wind en luwte. Het heeft ook niets met de bomen aan de oever te maken: het gladde water lag soms onder de bomen, en soms niet. Misschien kwam het door de stroming in het kanaal? De man wist het niet. Hij wist alleen dat het zou blijven regenen. Ik heb er tot nu toe geen verklaring voor, maar de man had wel gelijk: het regent nog steeds. De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat dit alleen gebeurt (maar ik w...

Eerder deze week schreef ik dat er een gevaarlijk beveiligingslek was ontdekt in alle versies van Internet Explorer, en dat Windows XP-gebruikers nu een probleem hebben omdat Microsoft XP niet meer bijwerkt. Tot ieders verrassing berichtte Microsoft dat ze voor deze ene keer (!) de Windows XP-gebruikers tegemoet zou komen en ook zo snel mogelijk een reparatie voor XP zou verspreiden. Mijn complimenten voor Microsoft. Erg netjes! Dat wilde ik toch even zeggen.

Ik kan het niet genoeg benadrukken: in deze tijd van internet en techniek, van mogelijkheden en risico's, MOET je jouw gegevens goed beveiligen. Het kapen van jouw inloggegevens kan je meer schade opleveren dan een inbraak in je huis. Daarom nóg maar een keer aandacht voor wachtwoorden. De laatste paar weken ben ik een paar keer bij mensen geweest met computerproblemen of computervragen. Wat ik daarbij steeds vaker tegenkom, is het wachtwoordenprobleem. Eigenlijk zijn het vier problemen: Van belangrijke accounts staan de inloggegevens alleen maar op een brief. Als deze brief kwijtraakt, hebben deze mensen een groot probleem als ze bijvoorbeeld een nieuwe computer kopen. Dan moeten die gegevens immers weer ingevoerd worden. Voorbeelden hiervan: De brief van de internetprovider met de gegevens voor toegang tot het internet en de e-mail. De brief van de bank met inloggegevens. De brief met de DIGID-gegevens. Mensen kunnen heel slecht moeilijke wachtwoorden bedenken e...

Vandaag zou ik weer computerwerk doen. Ik had echter pijn in mijn ogen kon me niet concentreren. Het lukte gewoon niet. Typisch een dag om te doen wat ik altijd al wilde doen sinds ik bij huus was, maar waar het bijna nooit van komt: lekker een paar uur bij de rand van de vijver zitten en genieten van alles wat ik zie. Je hebt geen idee wat er op zo'n paar vierkante meter allemaal te beleven is! Ik had me op het terras geïnstalleerd. Een lekkere stoel, het broedende roodborstje gezellig achter me, mijn statief met daarop de camera voor me en mijn lunch naast me. Ik zat nog geen tien minuten te genieten van bijvoorbeeld de vier schrijvertjes, toen ik iets in mijn nek voelde kriebelen. Voorzichtig bracht ik mijn hand naar achteren en veegde het beestje langzaam uit mijn nek. Het voelde nogal groot aan. Toen ik mijn hand weer voor me had, zag ik dat er een waterjuffer op mijn duim zat: een vuurjuffer om precies te zijn. Het was een jonkie: ze was nog niet helemaal rood en ze za...