De Gasterse duinen

Vrijdag ben ik met Freddy mee geweest naar de ladderkeuring van Drents Landschapsbeheer. Daarna zijn we naar de Gasterse duinen gegaan.

Dat was een feest! Freddy weet zo'n beetje alles van planten en de geschiedenis van natuurgebieden en geeft regelmatig excursies. Hij wilde zo'n excursie graag voorverkennen. Daar was ik natuurlijk helemaal voor in!

We hadden geluk met het weer: het was een prachtige dag.
De Gasselter duinen bestaan uit vochtige graslanden en een hoger gelegen duingebied dat al 5000 jaar geleden werd bewoond. Hunnebedden en grafheuvels zijn hier de getuigen van. In de Middeleeuwen trokken hier talloze mensen doorheen met karren. De karrensporen zijn nog steeds zichtbaar.

Hieronder een uitgebreid fotoverslag. Ik hoop dat ik de namen van de planten goed onthouden heb...

Hier staan we in een vochtig grasland.

Dit zijn de hoger gelegen duinen.

In de vochtige heide, waar mos de boventoon voert, wees Freddy me op de veenbes.
Het is een minuscuul plantje: de blaadjes zijn nog geen halve centimeter lang.

Ook de ronde zonnedauw heeft het hier naar zijn zin.

Langs de rand van de vochtige dalletjes kun je de gagel vinden.

Dit was een cadeautje:
terwijl we stonden te luisteren naar een wielewaal die in de verte zat te zingen,
zagen we ineens een vrouwtje vliegen.
Ze ging een flink eind van ons vandaan helemaal boven in een boom zitten.

Gewone ereprijs

Dagkoekoeksbloem

Een van de grafheuvels

Al die blauwe vlekjes zijn orchideeën

De breedbladige orchis op zijn mooist

In het droge gedeelte schoot er ineens een hagedisje voor onze voeten langs.
Het was de levenbarende hagedis, een mannetje.
Dat kun je aan de kleuren zien: het vrouwtje is bruiner.

Als je iemand vraagt hoe de bloemen van een eik eruit zien,
krijg je meestal opgetrokken wenkbrauwen als antwoord.
Zo dus...

Langs de oever van dit stroompje staat verspreidbladig goudveil.
Het is een laag plantje met onopvallende gele bloemetjes en ronde, gekartelde blaadjes.

De witte bloemen links en rechts ervan zijn pinksterbloemen.

De bruine klodders zijn geen poep, maar plekken waar ijzerhoudend water uit de bodem komt.
Daarin groeien bepaalde bacteriën die de bruine smurrie vormen.
Als die het water raakt, komt er een blauwig vliesje op en lijkt het net of er olie op het water ligt.

We dachten eerst dat er allemaal kleine takje op de bodem van het beekje lagen.
Toen ze tegen de stroom in leken te rollen, keken we wat beter en bleken het kokerjuffers te zijn...

Een orchidee

Het is de breedbladige orchis

Zenegroen, een onopvallend blauwgroen plantje.

De echte koekoeksbloem

Het muizeoortje.
Hij dankt zijn naam aan de smalle blaadjes die aan de onderkant viltig zijn en daardoor grijs lijken.

Het waterdrieblad heeft prachtige bloemen die veel bezoekers trekken, zoals deze boktor.

Halverwege de wandeling liet de zool van mijn rechterschoen los.
Lastig. Gelukkig kon ik met de veters een noodverband aanleggen.

Toen we op een kruispunt van paden stonden te overleggen hoe we verder zouden gaan,
schoten er ineens twee reeën uit het struikgewas vlak naast ons. Sorry!

Een schots hooglanderstiertje. Zijn zusje lag een eindje verderop bij de moeder.
Gelukkig zat er een hek tussen, ik het vrije veld zouden we niet zo dichtbij durven komen.

Moeraskartelblad is een tweejarige halfparasiet van de bremraapfamilie en is in Nederland vrij zeldzaam.

Er groeien allerlei soorten zegge in dit gebied. Hier zie je er drie.

Dit lijken allemaal dijkjes.
Eigenlijk gaat het om de dalletjes: uitgesleten karrensporen uit de Middeleeuwen.
Steeds als een spoor te veel was uitgesleten, maakten de mensen er een nieuw spoor naast.
Zo ontstonden de lijnvormige heuvels en dalen.
Eigenlijk zijn het dus allemaal holle weggetjes naast elkaar.