In Memoriam Wim Soldaat

Afgelopen maandag is na een uiteindelijk toch nog snel verlopende achteruitgang onze goede vriend Wim Soldaat overleden.
Wim werd 81 jaar, iets wat de medici vier jaar geleden niet hadden verwacht. Gelukkig kon hij tot het laatste moment thuis blijven, waar zijn vrouw Gelske en haar zus Akke hem liefdevol verzorgden, de laatste weken bijgestaan door dames van de zorg en door hun kinderen.

Ik leerde Wim kennen toen ik bij de Fotoclub Ruinen kwam, zo'n zeven jaar geleden.
Wim was daar voorzitter van een zeer divers gezelschap met een gezamenlijke hobby.
Wim was aan zijn tweede ronde bezig: hij had de club nieuw leven ingeblazen nadat die op sterven na dood was.

Toen ik als niet-Runer, niet-Drent en dus niet-bekende met de lokale verhalen, gevoelens en gewoontes, allerlei vragen begon te stellen, kreeg ik achteloos de suggestie van hem aangereikt om de voorzittershamer van hem over te nemen.
Wim vond dat hij wel genoeg had gedaan in zijn rol als voorzitter en dacht kennelijk dat ik wel nuttig kon zijn voor de club.

Ik nam de uitdaging aan en sindsdien zijn we eigenlijk vrienden. Ik kwam regelmatig bij hem en Gelske over de vloer. Het klikte tussen ons. Wim vroeg me wel eens mee met opdrachten. Zo hebben we samen een koor op de foto gezet.

Hij nam me ook eens mee naar een jazz-optreden in hotel-restaurant IJsselzicht in Veessen. Wat had die man het daar naar zijn zin! Hij kende bijna iedereen en genoot met volle teugen. En ik genoot van hem.

Bij Wim en Gelske kon ik mijn verhaal kwijt. Zij stelden soms vragen, deelden met mij hun ideeën over wat ik voelde, deed, dacht en graag zou willen doen, maar zij hadden geen oordeel. Aan de andere kant maakten zij mij vaak deelgenoot van wat er bij hen speelde.
Ik voelde me een beetje als hun zoon....

Wim deelde met mij zijn zorgen over de ontwikkelingen in de fotoclub, die inmiddels was omgedoopt tot Fotoclub De Wolden en lid was geworden van "De Bond". Voor hem was het plezier er een beetje af.
Het feit dat hij steeds minder kon en dat hij, ondanks dat hij erelid was, zich door de club een beetje vergeten voelde, stemde hem niet altijd even vrolijk.

Maar ja, Wim zou Wim niet zijn als hij daar niet relativerend over zou praten en net zo makkelijk weer over ging tot de orde van de dag: een peukie roken onder de afzuigkap, bijvoorbeeld.

We zijn eens samen een eind wezen rijden. Dat was genieten! Wim was een uitstekend verhalenverteller. Je verveelde je dan ook geen moment bij hem. Toen we ergens op een terras belandden dat even later werd overspoeld door een gezelschap fietsende bejaarden, wist ik niet waar ik kijken moest tijdens het beschouwende commentaar van mijn 80-jarige reisgenoot...

Ik bewonder de manier waarop Wim met een grenzeloze vanzelfsprekendheid zijn 'situaties' beleefde. Toen iedereen dacht dat het voorbij was, toen hij vorig jaar vlak na de heupoperatie van Gelske een hersentumor bleek te hebben, bleef hij voorkomend tegen het verzorgend en verplegend personeel en bleef hij jolig en vrolijk. Natuurlijk kende hij ook zijn mindere momenten. Gelske weet daar alles van, maar ik heb een grenzeloze bewondering voor deze man, die na een heel waardevol en actief leven uiteindelijk de strijd tegen zijn lichaam verloor.

Het ga je goed aan de andere kant, Wim!
Bij mij leef je voort als een man die overal het positieve van inzag, zelfs van computers...

Wij wensen Gelske en de kinderen veel sterkte in de komende periode.
Zij kunnen zich gesteund weten door een grote kring mensen die hen een warm hart toedraagt.



Populaire posts van deze blog

Vlinders in Frankrijk

Een fazant in de tuin!

Je kunt nu je Chromebook ontgrendelen met een pincode