Sporen in de sneeuw

Ook in Drenthe heeft het de afgelopen week gesneeuwd en gevroren. Het was even wennen, maar toen we eenmaal naar buiten gingen, was het puur genieten!

Je kunt de winter op heel veel manieren vastleggen. Ik heb er voor gekozen om de dieren rond ons huis en de sporen in de omgeving te laten zien.

Het begint natuurlijk met ons eigen huisje. Ziet dat er niet vredig uit?

Ook wij hadden stuifsneeuw:

Het lijkt niet erg hoog te liggen...

...maar van binnenuit gezien, ligt er best wel veel.

Dit lijkt wel een eendensnavel ;-)

Natuurlijk strooiden we ruimhartig vogelvoer in het rond.
Daar kwam van alles op af:

Mannetjesvinken,

de mussengroep die het hele jaar rond het huis bivakkeert,

,

een van de twee merelmannen,

vrouwtjesvinken,

Een groenlingman (hier achter een huismusvrouwtje),

merelvrouwtjes (hier achter een huismusmannetje),

en in de buurt zaten twee houtduiven te kleumen.

Rondom Ruinen zelf was genoeg te zien:

Een schoolklas in het maïsveld

Een verkleumde blauwe reiger in de sneeuw

Wallen van stuifsneeuw langs een sloot...

...met prachtige structuren eronder.

en de ijsbaan, die helaas niet helemaal gebruikt kon worden vanwege technische problemen met de pompen.

We zijn natuurlijk ook de bossen van het Dwingelderveld ingegaan. Met de fiets, want de parkeerplaatsen waren overvol. Wij (vooral Henny) kennen de plekken waar weinig mensen komen. Daar waren wij natuurlijk te vinden. Tijdens die wandelingen bleek dat er veel meer dieren leven dan je normaal gesproken overdag te zien krijgt. 

De weg ernaartoe leverde een paar uitdagingen op: hier had de wind wel erg hoge stuifsneeuwdrempels opgeworpen.

Dit zijn muizensporen. Linksonder zie je de voetafdruk van een mens.

Van dichterbij bekeken, zie je steeds vier pootjes bij elkaar. Deze muis loopt niet, maar springt.

Je ziet overal sporen!

Hier zie je de afdruk van de vleugel van een vogel, waarschijnlijk een merel.
Het was een harde landing: zijn buik zakte in de sneeuw weg en je ziet rechts ervan afdrukken van staartveren. 

Muizen, vogels en een haas.

De reeën lijken hun eigen wandelknooppuntennetwerk te hebben.

Hier zie je hun hoefafdrukken heel duidelijk.

Dit was een haas: de grote achterpoten staan voor de voorpootjes.

Er zijn niet alleen loopsporen. Hier heeft een dier van het mos gegeten.

Hier is een das bezig geweest, denken we.

Hier heeft een ree gelegen: reeën maken op de bosbodem ligplekken om niet op takjes, eikels en dennenappels te hoeven liggen. 

Dit lijkt wel een wintersporthelling voor bosbewoners.

Dit was een vogeltje. Er zijn alleen nog wat veertjes over.

Gisteren, zondag, was de laatste sneeuwdag. Daarom gingen we er tegen zonsondergang nog een keer op uit. Deze keer naar het Kloosterveld, een deel van het Dwingelderveld dat als waterberging kan worden gebruikt.

Dankzij de regen van januari stond er aardig wat water. Dat was nu natuurlijk ijs geworden.

Mensen uit de buurt hadden er geprobeerd te schaatsen. Dat viel niet mee, want het ijs was alles behalve glad:

Alsof de golfjes in één keer zijn bevroren.

Verrassing: er vloog een zeearend langs! Ik dacht eerst dat het een raaf was, want een arend verwacht je niet.
Thuis zag ik pas dat het een arend was. Hij had veel verder weg gevlogen dan ik dacht en leek (mij) daardoor kleiner dan hij in werkelijkheid is.

De Mozesgang van het bezoekerscentrum geeft een mooie indruk van de dikte van het ijs.

Voorbode van de weeromslag: een prachtige halo rond de zon.

Het was genieten deze dagen. Op naar de lente!