De blog van René Stout

Het is weer zover: het is oudjaar, dus bak ik oliebollen. Volgens het beproefde recept van mijn vader. Het gaat wel iets makkelijker dan toen ik klein was: het mengen van het beslag gaat nu met de handmixer in plaats van met de pollepel, de pan op het gas met frituurvet is nu een frituurpan met thermostaat en zonnebloemolie en de combinatie van keurend oog en neus krijgt nu assistentie van een digitale zandloper. Monique heeft het proces vastgelegd, zodat jullie toch kunnen meegenieten. Als je er een (of meer) wilt proeven, moet je snel zijn, want ze vliegen de schalen af... Hier staat één foto. Bij de foto's in het album zit een korte uitleg.

Het is bij veel onderwerpen zo: je hebt felle voorstanders en dito tegenstanders. Als je over het nabewerken van digitale foto's praat, is het niet anders. Vroeger zat ik in het kamp dat vond dat je de foto zo moest presenteren als hij gemaakt was. Dat is eerlijk, realistisch (en ook wel makkelijk, want het scheelt een boel werk). Later, toen ik me een beetje in de materie ging verdiepen, merkte ik dat het natuurlijk zo is dat een foto nooit zo uit de camera komt als je het in het echt gezien (eigenlijk: beleefd) hebt. Dat is logisch, want een camera heeft geen emotioneel systeem waarmee hij door het late middaglicht blauw gekleurde sneeuw wit maakt of die vlek zonlicht op een gezicht negeert. Ook tipt het dynamische bereik van de camera bij lange na niet aan dat van onze ogen en hersenen. Wij kunnen namelijk veel beter met grote verschillen in licht en donker omgaan dan de camera. Ik heb het niet over het manipuleren van foto's, zoals het wegwerken van een lantaarnpaal...

Toen ik gisterochtend bij de molen aankwam, was het nog net niet helemaal licht. Ik besloot om de twee halogeenlampen die rond kerst de molen 's avonds aanschijnen, even aan te zetten om een beetje met mijn camera te experimenteren. Ik geloof dat het wel gelukt is: de lampen geven een beetje kleur aan de door de grijze wolkenlucht grauwe molen. Later, toen ik de zeilen uitrolde, heb ik nog even twee foto's met mijn mobieltje gemaakt om een je indruk te geven van de wereld als je iets hoger staat. Het is bijna niet te zien, maar het scheelt wel: dat toefje extra licht uit de schijnwerpers. Het uitzicht richting Dwingelderveld. Zo kun je het kunstwerk in het pad naar de ingang goed zien.

Zoals de lezer misschien weet, is het tegen de jaarwisseling nogal lawaaierig in Drenthe en omgeving. Dat komt doordat hier het carbidschieten nog steeds populair is. Om wildschieten te voorkomen en om er meer lol aan te beleven, is Tiendeveen in 2009 gestart met de Open Nederlandse Kampioenschappen Carbiddarten. Daarbij is het de bedoeling dat teams een voetbal vanuit een standaard melkbus met carbid zo dicht mogelijk bij de roos van een op het voetbalveld uitgezet dartbord laten landen. De winnaar krijgt een beker en een geldprijsje. Het concept werkt. Tot nu toe doen er ieder jaar meer teams mee. Nu waren het er tien. Een fotoverslag vind je op de website van Tiendeveen: www.10deveen.nl . Klik op de foto voor een vergroting.

Ik had al eerder kond gedaan van de culinaire kwaliteiten van Monique. Niet dat dit nodig was: iedereen die haar kent, weet immers tot wat zij in de keuken in staat is. Op eerste Kerstdag genoot zij ervan om voor de aanwezigen (met haar erbij waren dat er acht) een heel-veel-gangen-hapjes-gebeuren klaar te maken. Wat hebben we genoten! De laatste gang kon goed gecombineerd worden met koffie. Ik dacht dat het bereiden daarvan een laag risicogehalte had en ik durfde het daarom wel aan om dat met onze oude Cona te doen. Ik had het apparaat een paar weken geleden nog gebruikt, dus ik wist weer zo'n beetje hoeveel water en koffie er in moest. Dat ik helaas één ding was vergeten, werd woensdag erg duidelijk: als je verwacht het apparaat een paar weken niet te gebruiken, moet je het spiritusbrandertje leeg maken. Doe je dat niet, dan heb je een uitdaging bij de volgende keer. De foto met de vele lucifers is daar getuige van. De spiritus was zo goed als verdampt, maar kennelijk h...

Toen ik met Anneke het Mantingerveld verkende, stormde het bijna en regende het zo nu en dan. Toen ik er een dag later, op 1e Kerstdag, met Paul liep, leek het wel voorjaar. Het was acht graden, de late middagzon kleurde de mosvelden goudgroen en de jeneverbessen zorgden voor een speciale sfeer. Voor Drentse begrippen was het druk: ik denk dat we tijdens onze wandeling van bijna twee uur wel veertig mensen tegen zijn gekomen. De dag ervoor liepen Anneke en ik helemaal alleen! Ik blijf het moeilijk vinden om natuur goed in beeld te brengen. Toch wil ik jullie deze indruk van het prachtige Mantingerveld niet onthouden. Uiteraard heb ik weer een link naar het fotoalbum .

Ook deze kerstnacht werd weer opgeluisterd door de Christelijke Muziekvereniging "Irene" Nieuweroord, die traditiegetrouw tussen 2300 en 0100 uur de dorpen in de buurt met kerstmuziek verblijdt. Ze waren dit jaar aan de vroege kant. Even zag het er naar uit dat er bijna geen toeschouwers zouden zijn, maar gelukkig stroomden de mensen na het het blazen van de eerste noten snel toe. Het fotoalbum .

Vandaag heeft Monique ons op een heerlijke lunch getrakteerd. Hier wat foto's. Het fotoalbum is alleen door de familie te bekijken.

In Pesse, Drenthe, is onlangs het eerste 100% groene tankstation in Nederland, en waarschijnlijk in Europa, geopend. Vanmiddag liet ik het de dames zien. Ik trof het: de zon was net onder en het blauwe uurtje zorgde voor prachtige kleuren. In het fotoalbum  heb ik nog een paar plaatjes.

Gistermiddag ben ik met de trein naar Groningen geweest. Een oud fotoclubgenoot had gevraagd of ik zin had om met haar foto's van Groningen bij avond te maken. Dat had ik, dus kwam ik rond half vier daar aan. Het was nog licht, maar de zon was al onder. Dat noemen ze het blauwe uurtje. Het licht is dan erg zacht en de contrasten zijn heel klein. Daardoor krijgen foto's een bepaalde sfeer. We hebben genoten. Meer foto's vind je  in het fotoalbum .

Ook bij ons staat er inmiddels een versierde kerstboom in de kamer. Meneer Google vond de foto zo leuk dat hij er nog iets aan toevoegde...

Mijn schoonmoeder logeert weer bij ons. Ze zit altijd vol verhalen. De meeste komen niet in aanmerking voor plaatsing op mijn blog, maar voor dit verhaal maak ik een uitzondering. Mijn schoonmoeder is 86. Ze woont in Zoetermeer en ze heeft een autootje waarmee ze in Zoetermeer boodschappen doet. Hoewel ze graag spelletjes doet op haar oude PC (Freecel, patience en zo), heeft - en wil - ze geen internet. We hebben het ooit eens geprobeerd, maar ze vindt dat het aan haar niet is besteed. En dat mag. Omdat mijn schoonmoeder slecht ter been is, heeft ze van de gemeente een invalidenkaart gekregen (nou ja, gekregen: hij kost € 114). Die is tot 1 januari geldig. Vanaf 2 januari 2014 kan ze de nieuwe kaart halen. Dat stond in de brief die ze daarover had gekregen. Ze moest wel eerst een afspraak maken. Vorige week wilde ze dat regelen. Ze had het telefoonnummer van de gemeente en belde dat. Vervolgens luisterde ze alle negen(!) menukeuzes af die de computer dan presenteert en koos d...

Het kondigde zich al een tijdje aan, maar vanochtend was het er toch echt: de rioolverstopping. Toen we hier net woonden (al weer viereenhalf jaar geleden), begon het: gedonder in de grijze buizen. Binnen de kortste keren stond Arjan van de firma Kroezen Rioolbeheer  op de stoep om ons uit de prut te trekken. Een leuke binnenkomer als je net een huis gekocht hebt... Afijn, het lukte om de boel weer aan het stromen te krijgen, tot een jaar later de huisdarmen weer begonnen op te spelen. Wederom werd een klysma toegepast en daarna gedroegen de buizen zich voorbeeldig. Tot een paar maanden geleden, dus. Net als bij een vulkaan waren er eerst wat voorzichtige oprispingen, die we aan het logeren van mijn schoonmoeder weten. Nu werd de boven-wc immers vaker gebruikt dan normaal. Aangezien het probleem telkens na wat pompen met de ontstopper verdween, besteedden we er verder gaan aandacht aan. Tot vanochtend de boel weer tot aan de rand stond. Een duidelijk geval van acute obstip...

Ik erger me soms kleurenblind aan het gemak waarmee we Engelse woorden gebruiken in plaats van Nederlandse. Natuurlijk: het is niet altijd makkelijk om een nieuw Engelstalig begrip in het Nederlands om te zetten. Zo kan ik geen goed alternatief bedenken voor uploaden  en downloaden , of voor smart phone  en tablet . Maar waarom 'afdrukken' nu printen , of nog erger: uitprinten , moet worden, is me een raadsel. Zo snap ik ook niet waarom updaten  niet gewoon 'bijwerken' kan zijn. Het voltooide deelwoord van updaten is helemaal een verschrikking: geüpdatet. Hoe verzinnen ze het!!!

We zijn bij Paul om alvast zijn verjaardag te vieren. Het is prachtig weer en dus hebben een rondje terrein gedaan. De zon ging rustig verder met ondergaan. Ineens viel mijn oog op een groepje paddenstoelen waar tussen de bomen door wat zonnestralen op vielen. Een foto was niet zo heel snel gemaakt, hoewel enige haast geboden was aangezien de zon niet van plan leek om even pas op de plaats te maken. Zie hier het resultaat....

Steeds vaker zie ik teksten waarin in het woord 'welke' is gebruikt in plaats van 'die'. Volgens de website www.onzetaal.nl is 'welke' weliswaar correct, maar gaat de voorkeur uit naar 'die'. Citaat: Wat is beter: 'de woonkamer, welke voorzien is van een laminaatvloer' of 'de woonkamer, die voorzien is van een laminaatvloer'? Die is beter. Welke aan het begin van een bijvoeglijke bijzin is als het naar een de-woord verwijst grammaticaal juist, maar maakt een stijve en stroeve indruk. Gebruik daarom bij voorkeur het betrekkelijk voornaamwoord die. Waarom schrijven mensen toch zo vaak iets anders op dan wat ze zouden zeggen? Ik hoor nooit iemand zéggen: "de afwasborstel welke op het aanrecht ligt". Waarom schríjven ze het dan wel? Je ziet het op websites, in folders en in artikelen. Ik heb daarbij de indruk heb dat het gebruik van dit soort woorden (bijvoorbeeld 'tevens' in plaats van 'ook') omgekeerd ev...

Met de 57 jaar oude radiotelescoop in het Dwingelerveld wisten vrijwilligers een dove satelliet te bereiken. Het probleem was dat de zender van de nanosatelliet (ongeveer zo groot als een melkpak) aan bleef staan. Daardoor kreeg de ontvanger zoveel ruis binnen dat hij geen commando's meer kon horen. De mannen van de TU Delft hadden daardoor een probleem. Inventief als zij waren, bedachten ze een manier om door de ruis heen te breken. Ze rekenden uit dat de radiotelescoop van Camras aan de rand van het Dwingelerveld precies genoeg vermogen had om de ontvanger van het satellietje te bereiken. De truc lukte en zo konden de bestuurders van de satelliet vanuit Delft via Dwingeloo het commando 'zet de zender uit' tot de ontvanger laten doordringen. En zo verdween de ruis en was alles weer in orde. Goed dat er nog steeds vrijwilligers zijn om ons in deze moderne tijd in noodgevallen uit de brand te helpen met hun oude apparatuur.... Op de site van  RTV Drenthe kun je ...

Gelukkig viel de storm hier mee. Met de gordijnen dicht en het kacheltje aan was het goed toeven in huize Steenzicht. Nu vallen er winterse buien. Voor mijn gevoel is er meer wind dan gisteren. De gordijnen zijn inmiddels weer open, maar de kachel is weer aan het werk...  

Ik maak voor mezelf en voor anderen zo nu en dan een handleiding. Meestal gaat dat over het werken met Google, maar soms ook over iets anders. Soms zijn ze erg uitgebreid, soms bevatten ze alleen een link naar een goede, al bestaande, handleiding. Ze komen en gaan en ik werk ze regelmatig bij, naar aanleiding van eigen ervaring of reacties van anderen. Als je een vraag hebt, stel die gerust. Misschien maak ik er een handleiding van en worden anderen daar ook weer blij van. Op mijn website heb ik een menuknop staan die een overzicht geeft van die handleidingen. De directe link ernaartoe is  www.rwstout.nl/handleidingen .

Ongeveer twee jaar geleden las ik een artikel over Sugru. Sugru voelt aan als stopverf. (Weet je wat dat is? Daar maakten ze vroeger de ramen mee vast in de kozijnen.) Het is echter een soort siliconen. Sugru komt in allerlei kleuren en in kleine pakjes. Je kunt het voor van alles en nog wat gebruiken. Te veel om op te noemen. Je koopt het on line  op www.sugru.com . Ik heb altijd een pakje bij me: op de fiets, bij mijn fotospullen, in de auto. Het is een echte alleskunner. Kijk maar eens op de website rond.

Het is weer Sinterklaastijd. De tijd van pepernoten, maan-door-de-bomen en een snorrende kachel. Nog net op tijd kon ik dit tafereel vastleggen: nu is het bakje leeg... Zoals wel vaker gebeurt: ieder zijn meug. Monique vindt ze zacht lekker en zij houdt haar deel dan ook goed opgeborgen in een plastic zakje, terwijl ze voor mij niet taai genoeg kunnen zijn. Daarom leg ik ze in de open lucht. Helaas verdampen de mijne op de een of andere manier zo snel....

Op het gebied van fotografie verzinnen ze steeds iets nieuws. Soms mag ik daar van meegenieten. Liet ik jullie een paar dagen geleden foto's zien die ik met een pancake lens gemaakt had, deze keer heb ik de wereld door de ogen van de Sony DCC-QX10 bekeken. Daarover had ik ook al verteld. Ik heb zo'n ding de mijne kunnen maken in ruil voor het moderniseren van... een website, inderdaad :-) Afgelopen zaterdag kon ik hem testen tijdens een Lego/modelspoorwegbeurs in Hoogeveen. Paul was ook van de partij, dus je begrijpt dat we ons prima vermaakt hebben. Inclusief Monique die met haar mobiel weer foto's van óns maakte... Ik had nog niet helemaal door hoe ik het cameraatje helemaal naar mijn hand kon zetten, en de knul van de modelspoorbaanclub "De Dwarsliggers" was zo geconcentreerd met de verkeersregeling bezig dat ik hem niet dorst te vragen om de treinen op strategische fotoposities even stil te zetten. Op- de foto rechts zie je het cameraatje lig...