Het leven is zóóó betrekkelijk....

Het ene moment zit je op de WC, drie seconden later lig je op de grond en kun je niet meer opstaan.

Dat overkwam mijn schoonmoeder woensdag.
Zij is 87 en woont lekker zelfstandig in haar flatje in Zoetermeer. Ze doet nog alles: boodschappen, koersballen, ochtendgymnastiek, koffiedrinken met de wandelclub (vroeger wandelde ze ook, maar dat is nu een beetje veel van het goede), "eten bij de buren" en tochtjes maken met De Zonnebloem. Een keer per week komt de hulp. Die komt het bed verschonen en stofzuigen. De rest heeft mijn schoonmoeder meestal al gedaan.

Ze rijdt ook nog auto: boodschappen doen in Zoetermeer en naar haar dochter in Alphen aan den Rijn. Niet naar Drenthe, dat is haar te veel en te ver. En terecht! We hebben genoeg kennissen van onze leeftijd die dat al te veel en te ver vinden (no offence, kennissen!).

We bellen haar vrijwel dagelijks 's ochtends even om te kijken of ze nog leeft. Aan het eind van de dag laat ze bij haar andere dochter de telefoon twee keer over gaan om te laten zien dat ze er nog is.
Daarnaast is ze aangesloten op een alarmsysteem voor ouderen.

En toen ineens, woensdagochtend, ze was al aangekleed en alles, viel ze van de WC. Ze snapte er niets van: haar linkerkant deed het niet meer. Ze drukte op de alarmknop en probeerde via de intercom uit te leggen wat er aan de hand was, maar ze kon geen woorden uit haar mond krijgen, alleen geluid. Op de vraag of ze hulp nodig had, kon ze gelukkig keihard "JA" roepen, waarop er binnen no time een hulpverlener aan de deur stond. Ze kon zelf de deur open doen. Hoe, begrijpt niemand, want haar linkerkant deed het niet meer.

Met toeters en bellen is ze naar Westeinde in Den Haag gebracht. Monique kreeg een telefoontje van de vroegere buurman (hij had altijd de sleutel en was twee weken geleden verhuisd en had in het voorbijlopen politie voor de deur zien staan). Haar zus was door de politie gebeld. Bij ons kwam de politie van Hoogeveen aan de deur, want de instanties kenden onze mobiele nummers niet. De buurvrouw kende die gelukkig wel. Hulde voor die actie!

TIP: zorg altijd dat de juiste mensen weten wie ze hoe moeten bereiken.

Ze bleek na de eerste infarct (dat was het) in de ambulance een tweede aanval gekregen te hebben. Gelukkig werd het daarna niet erger.
Ze kon nauwelijks praten, en haar linkerkant was ongevoelig en verlamd.
Ze is twee dagen (het lijkt een week) op de bewakingskamer van de Stroke afdeling geweest. Geweldige mensen daar!

Per uur verbeterde haar toestand. Het bleek dat haar geestelijke vermogens niet hadden geleden, alleen de motoriek was aangetast. Het praten ging steeds beter, eten en drinken ook, in verdikte vorm tegen het verslikken.

Vanmiddag is ze overgebracht naar Zoetermeer. Lekker dichtbij en gemoedelijk. Ze ligt nu op een normale kamer en heeft alleen nog een vochtinfuus.
Ondanks dat haar gezicht nog deels verlamd is, praatte ze honderduit en had op alles een antwoord. De verpleegster die de intake deed wist niet wat haar overkwam :-)

De rust is nu wat weergekeerd. De kritieke periode is voorbij (hoewel de arts nog spreekt over een hoog risico) en we gaan ons nu op de revalidatie richten.
Het ziet er naar uit dat het meeste weer goed komt. En dat voor een vrouw van 87!
Naschrift: de arts maakte heel duidelijk dat het hier niet om tia's ging, want de gevolgen daarvan zijn binnen 24 uur verdwenen. Het was wel degelijk een herseninfarct.

En het zet je aan het denken: zo maar, binnen een seconde, kan je hele leven veranderen. Natuurlijk: je wéét het wel, en je hebt het ook van nabij meegemaakt, maar je vergeet het weer zo gemakkelijk. Dat is maar goed ook, anders kon je niet ontspannen leven, maar het drukt je wel weer even op de feiten.

  • Heb jíj geregeld dat men weet wie te waarschuwen?
  • Wie heeft er de sleutel van jóuw huis?
  • Als je bijzondere wensen hebt over een levenseinde, wéét iedereen dat en staat het op papier?
  • Staan jouw wensen over van alles op papier, en weten mensen die te vinden?
  • Kan er iemand bij jouw wachtwoorden?
Om zo maar een paar onderwerpen te noemen....

Mijn schoonmoeder heeft alles goed geregeld. Alleen had ze nog geen opvolger kunnen vinden voor haar huissleutel nadat Nico verhuisd was. Daardoor stond de politie op het punt haar deur te forceren. 
De zorginstelling die het alarm exploiteert, heeft naar aanleiding van dit alles meteen een nieuw formulier gestuurd om de actuele gegevens te kunnen invullen.

Het zijn van die dingen die je zo snel vergeet, ook al wil je dat niet. Ik realiseer me nu dat ik op mijn overlijdensformulier ook nog niet heb aangegeven dat mijn accountgegevens nu in LastPass staan en hoe die te benaderen zijn...


In Amerika (en hier vast ook wel) heb je preppers: mensen die op alles zijn voorbereid. Door mijn vroegere baan (en mijn vader) heb ik daar een klein tikje van meegekregen, maar soms ben ik daar wel dankbaar voor: te vaak tasten mensen in het duister in tijden dat iedere seconde telt.

Er was er maar één die geen overlijdensformulieren nodig had, want die is na drie dagen weer opgestaan...

Voor de rest van de mensen heb ik een tip: ga er dit weekend eens een uurtje voor zitten om alles op een rijtje te zetten en op te schrijven. Je familie zal het ooit heel erg waarderen.

Vrolijk Pasen!

Populaire posts van deze blog

Vlinders in Frankrijk

Een fazant in de tuin!

De grootste vogel van Nederland