Patser

Ik ben dan wel klein, maar ik mag er zijn!

Vroeger kende iedereen me. In hete zomers schijn ik van het dak te vallen.
Niet dat ik daar zelf ooit iets van gemerkt heb hoor, maar ja, als mensen zoiets zeggen, moet het wel waar zijn. Toch?

Maar nu even over mij. Ik ben al jaren onder de pannen bij de familie Stout. Ze hebben zelfs een mooi roostertje voor mijn deur gelegd, zodat mijn jongen niet in de goot belanden.

De meeste mensen zien me niet zitten. Letterlijk dan, omdat ik zo klein ben en door mijn bruin-grijze jas nauwelijks opval.

Bij de mussendames is dat heel anders, tenminste, in de lente.
Maar ja, daar doe ik dan ook wel wat voor: Ik haal mijn patsersjas uit de kast, klop hem helemaal schoon en schudt hem goed uit, zodat de voering mooi bol staat.

Een knap wijffie dat daar omheen kan!

Over een week of twee is het weer gebeurd. Dan gaan mijn vrouw en ik het interieur opknappen en komt er weer een generatie huismussen bij.

Maar dat zien we dan wel. Nu eerst even lekker patseren in de ochtendzon.

Zo zie ik er uit in mijn gewone kloffie.

En zo op mijn paasbest.

Een mooi bontje, vind je niet?

En als ik mijn vleugels dan wat laat hangen, lijk ik twee keer zo groot!


Welke vrouw valt nou niet op zo'n bolletje dons?

Een pauw is er niets bij.

En als ik dan ook nog een mooi liedje zing,
kan ik de vrouwtjes niet van me af slaan :-)

Populaire posts van deze blog

Vlinders in Frankrijk

Een fazant in de tuin!

Je kunt nu je Chromebook ontgrendelen met een pincode