Drie keer is scheepsrecht?
Na vijf jaar in mijn hele jonge jaren, inmiddels al ver achter mij, en een half jaar zo'n twintig jaar geleden, probeer ik het nu voor de derde keer: pianoles.
Ik heb pianospelen altijd leuk gevonden, maar ook uitermate frustrerend. Mevrouw Slierendrecht heeft mij in Den Haag de beginselen toegebracht. In haar flatje, dat zij deelde met gemiddeld dertien katten, een vleugel en twee piano's, leerde ik toonladders, sonates en etudes spelen. Dat moest natuurlijk, want je hebt een stevige basis nodig.
Maar ik wilde ook zo graag los-uit-de-pols kunnen spelen, zoals mijn idool Leo van Doeselaar, destijds een klasgenootje.
Dat gebeurde dus niet, dus stuurde de lerares me naar huis met de boodschap (volgens mijn moeder): ga maar naar huis en kom niet meer terug. Je ouders kunnen hun geld beter aan andere dingen uitgeven.
In eerste instantie blij, maar later toch ook wat teleurgesteld, ging ik verder het leven door zonder vrij te kunnen spelen. Dus op kampen, gezellige avonden of andere gelegenheden kon ik niet mee doen als er lekker op gitaar en piano werd gerammeld.
Rond mijn veertigste probeerde ik het nog eens. We kochten een tweedehands piano en ik ging weer op les. We begonnen met Heller. Ik liep wederom tegen onneembare hindernissen aan en stopte in overleg maar weer.
De piano ging de deur uit.
Zes jaar geleden begon het wéér te jeuken: er kwam een elektrische piano (vaak digitale piano genoemd). Ik riedelde wat en probeerde wat, maar had er toch niet het plezier in wat ik had verwacht. Dus verkochten we hem aan de buren.
En nu, nu staat er tóch weer een. Via Marktplaats gekocht, want de buren wilden hem niet terugverkopen. Buurvrouw speelt er wél regelmatig op, gelukkig.
En afgelopen week heb ik meteen de koe bij de horens gevat en heb ik een proefles genomen. Met als resultaat dat ik er wederom heel veel zin in heb.
De verwachting? Hooggespannen. Nu wil ik door de barrière heen breken. Nu wil ik écht los komen.
Heller nr 6 is een mooi nummer, en daarop ben ik nu wederom aan het studeren. En voor de theorie, die al die tijd niet welkom was, ga ik niet meer aan de kant.
Boeken met Blues, Jazz en Rag hangen binnenkort als worsten boven de piano om te te motiveren om deze derde keer niet meer te stoppen.
U hoort nog van mij!!!
Ik heb pianospelen altijd leuk gevonden, maar ook uitermate frustrerend. Mevrouw Slierendrecht heeft mij in Den Haag de beginselen toegebracht. In haar flatje, dat zij deelde met gemiddeld dertien katten, een vleugel en twee piano's, leerde ik toonladders, sonates en etudes spelen. Dat moest natuurlijk, want je hebt een stevige basis nodig.
Maar ik wilde ook zo graag los-uit-de-pols kunnen spelen, zoals mijn idool Leo van Doeselaar, destijds een klasgenootje.
Dat gebeurde dus niet, dus stuurde de lerares me naar huis met de boodschap (volgens mijn moeder): ga maar naar huis en kom niet meer terug. Je ouders kunnen hun geld beter aan andere dingen uitgeven.
In eerste instantie blij, maar later toch ook wat teleurgesteld, ging ik verder het leven door zonder vrij te kunnen spelen. Dus op kampen, gezellige avonden of andere gelegenheden kon ik niet mee doen als er lekker op gitaar en piano werd gerammeld.
Rond mijn veertigste probeerde ik het nog eens. We kochten een tweedehands piano en ik ging weer op les. We begonnen met Heller. Ik liep wederom tegen onneembare hindernissen aan en stopte in overleg maar weer.
De piano ging de deur uit.
Zes jaar geleden begon het wéér te jeuken: er kwam een elektrische piano (vaak digitale piano genoemd). Ik riedelde wat en probeerde wat, maar had er toch niet het plezier in wat ik had verwacht. Dus verkochten we hem aan de buren.
En nu, nu staat er tóch weer een. Via Marktplaats gekocht, want de buren wilden hem niet terugverkopen. Buurvrouw speelt er wél regelmatig op, gelukkig.
En afgelopen week heb ik meteen de koe bij de horens gevat en heb ik een proefles genomen. Met als resultaat dat ik er wederom heel veel zin in heb.
De verwachting? Hooggespannen. Nu wil ik door de barrière heen breken. Nu wil ik écht los komen.
Heller nr 6 is een mooi nummer, en daarop ben ik nu wederom aan het studeren. En voor de theorie, die al die tijd niet welkom was, ga ik niet meer aan de kant.
Boeken met Blues, Jazz en Rag hangen binnenkort als worsten boven de piano om te te motiveren om deze derde keer niet meer te stoppen.
U hoort nog van mij!!!
Wat stimuleert er nu meer dan op les op een echte Steinway & Sons te mogen spelen?
