Het Holtingerveld
Vanmiddag zijn Henny en ik naar het Holtingerveld geweest.
De wandeling begon meteen al goed: we zagen in de verte twee grote vogels vliegen die zich precies zo gedroegen als kraanvogels. Natuurlijk zette ik ze te op de foto. Helaas bleek thuis dat het 'maar' blauwe reigers waren. Je ziet wat je wilt zien, blijkt maar weer...
Het Holtinger veld is een groot natuurgebied met een interessante historie. We gingen vandaag echter voor de natuur. Ondanks dat het nog duidelijk winter was, genoten we volop van het afwisselende en prachtige landschap en de voorjaarszon. Op een paar mezen na, en veel eenden op het water, was er nog maar weinig leven te bekennen. We kwamen zelfs weinig mensen tegen: op onze wandeling van ruim acht kilometer nog geen vijftien, denk ik.
We wilden er ook de zonsondergang vastleggen, maar dan hadden we nog een uur langer daar moeten blijven, en met de snel dalende temperatuur en toch wel koude wind hadden we daar niet zo veel zin in.
Dus gingen we om een gegeven moment weer richting auto.
Nadat we een kruispunt van zandpaden waren overgestoken, waarbij we nog twee wandelaars tegenkwamen, zagen we ineens drie reeën uit de bosjes rechts van ons wegschieten. Zij waren van die andere wandelaars geschrokken en renden zo voor ons langs over de hei een ander bos in. Het leken wel antilopen, zo sprongen ze!
We besloten om onderweg nog ergens te stoppen om de zonsondergang te zien, maar dat lukte niet zo best. Uiteindelijk hebben we in Tiendeveen nog wat foto's gemaakt.
Het was een leuke middag.
Hij ligt op de pol vooraan.
De wandeling begon meteen al goed: we zagen in de verte twee grote vogels vliegen die zich precies zo gedroegen als kraanvogels. Natuurlijk zette ik ze te op de foto. Helaas bleek thuis dat het 'maar' blauwe reigers waren. Je ziet wat je wilt zien, blijkt maar weer...
Het Holtinger veld is een groot natuurgebied met een interessante historie. We gingen vandaag echter voor de natuur. Ondanks dat het nog duidelijk winter was, genoten we volop van het afwisselende en prachtige landschap en de voorjaarszon. Op een paar mezen na, en veel eenden op het water, was er nog maar weinig leven te bekennen. We kwamen zelfs weinig mensen tegen: op onze wandeling van ruim acht kilometer nog geen vijftien, denk ik.
We wilden er ook de zonsondergang vastleggen, maar dan hadden we nog een uur langer daar moeten blijven, en met de snel dalende temperatuur en toch wel koude wind hadden we daar niet zo veel zin in.
Dus gingen we om een gegeven moment weer richting auto.
Nadat we een kruispunt van zandpaden waren overgestoken, waarbij we nog twee wandelaars tegenkwamen, zagen we ineens drie reeën uit de bosjes rechts van ons wegschieten. Zij waren van die andere wandelaars geschrokken en renden zo voor ons langs over de hei een ander bos in. Het leken wel antilopen, zo sprongen ze!
We besloten om onderweg nog ergens te stoppen om de zonsondergang te zien, maar dat lukte niet zo best. Uiteindelijk hebben we in Tiendeveen nog wat foto's gemaakt.
Het was een leuke middag.
Hoewel het Holtingerveld vrij hoog ligt, was het ook hier een stuk natter dan normaal.
Op een bankje genieten van de zon...
...en het prachtige uitzicht.
Twee pluizenbollen.
De lisdodden leken wel lampjes, zo tegen de zon in gezien.
De sigaar rechts is zijn zaad al bijna kwijt.
Aan de overkant lagen veel eenden te rusten.
Meest wilde eenden, kuifeenden en wat smienten.
Meest wilde eenden, kuifeenden en wat smienten.
Op een stok zat een aalscholver zijn veren te drogen.
Nat!
Dezelfde plas als bij het bankje, nu met de zon van opzij.
Een vossenpoep.
Vossenpoep herken je aan het puntje en aan de plaats: vaak op een verhoging,
zoals hier dus.
Hij ligt op de pol vooraan.
Mooi op ooghoogte, dus niet te missen.
Daar springen twee reeën. Antilopen in Afrika zouden het niet beter kunnen.
Hier kun je goed zien hoe de achterste geit haar spiegel heeft opgezet.
Een paar tellen later zag je ze bijna niet meer.
Vanuit Tiendeveen genoten we nog even van het verdwijnende daglicht.
