Het zit er bijna op...
Alwéér oliebollen bakken. Hoe vaak heb ik dat nu gedaan? Zeker 33 keer... En nog steeds met het recept van mijn vader (en bloem van de molen).
Ook dit jaar smaken ze voortreffelijk. Dat zeg ik niet alleen zelf....
Alwéér een jaar voorbij.
Best een hectisch jaar:
Vlak voor de vorige jaarwisseling was het officieel dat Monique en ik verder gescheiden door het leven gingen.
Ik begon het jaar bij vrienden in Alkmaar, waar ik mijn wonden mocht likken en wanhopig kon zijn over mijn toekomst. Zij ontvingen mij met een warm hart en namen me mee langs de zee en door de duinen om eens flink uit te waaien.
In februari werd ik opa van een geweldige kleinzoon.
Ik verloor mijn goede vriend Paul, die al tijden moe was, maar uiteindelijk totaal onvoorzien binnen drie weken aan alvleesklierkanker bezweek. Jos en ik hebben zijn laatste twee levensweken en de week daarna heel intens meegemaakt. Dat gaf ons alle drie ondanks het verdriet een heel goed gevoel.
Een hobby-collegiale vriendschap groeide uit tot een geweldige relatie.
Ondanks mijn verwoede pogingen en steun uit onverwachte hoek kon ik het huis niet houden en kwam het te koop.
Binnen drie maanden vond het huis een nieuwe eigenaar en kon ik op zoek naar een andere woning.
Die vond ik in Ruinen, mooi op maat voor een alleenstaande en te midden van de prachtige Drentse natuur, omringd door goede vrienden en bekenden waar het goed toeven is.
Over een paar dagen krijg ik de sleutel, een prachtig begin van het nieuwe jaar!
Ik heb dit jaar veel genoten, en steun gehad, van fijne mensen om me heen. Hier in Tiendeveen, maar ook in Ruinen en bijvoorbeeld in Westerbork, Alkmaar, Apeldoorn en Rhenen.
Ik heb een prachtige relatie met mijn dochters en hun partners, en ook met hun moeder en haar Grote Liefde heb ik goed contact.
Mijn moeder is nog steeds gezond, evenals haar vriend, al gaan de jaren steeds zwaarder tellen. Ik kom er graag, te meer doordat Henny daar ook welkom is en zich er helemaal op haar gemak voelt.
Ik heb een leuke deeltijdbaan in Ommen, te midden van een fijn team dat te midden van de hectiek in de zorgwereld bergen verzet. Hulde, dames en heren van het NIBIG! En vooral Otte, de man op de achtergrond...
Er zijn zo'n duizend mensen over de hele wereld die wel eens lezen wat ik deel over wat mij bezig houdt. Een grappig idee...
Ik fiets, wandel en fotografeer veel, alleen of in goed gezelschap.
Ik mag me een gelukkig mens noemen, en dat doe ik dan ook regelmatig.
Ik heb geen idee wat de toekomst mij, ons allemaal, gaat brengen, maar ik geniet van het heden en kijk met een blij hart vooruit.
Ik gun iedereen dat gevoel en die houding.
Een fijn en gezond 2017 allemaal!
Ook dit jaar smaken ze voortreffelijk. Dat zeg ik niet alleen zelf....
Best een hectisch jaar:
Vlak voor de vorige jaarwisseling was het officieel dat Monique en ik verder gescheiden door het leven gingen.
Ik begon het jaar bij vrienden in Alkmaar, waar ik mijn wonden mocht likken en wanhopig kon zijn over mijn toekomst. Zij ontvingen mij met een warm hart en namen me mee langs de zee en door de duinen om eens flink uit te waaien.
In februari werd ik opa van een geweldige kleinzoon.
Ik verloor mijn goede vriend Paul, die al tijden moe was, maar uiteindelijk totaal onvoorzien binnen drie weken aan alvleesklierkanker bezweek. Jos en ik hebben zijn laatste twee levensweken en de week daarna heel intens meegemaakt. Dat gaf ons alle drie ondanks het verdriet een heel goed gevoel.
Een hobby-collegiale vriendschap groeide uit tot een geweldige relatie.
Ondanks mijn verwoede pogingen en steun uit onverwachte hoek kon ik het huis niet houden en kwam het te koop.
Binnen drie maanden vond het huis een nieuwe eigenaar en kon ik op zoek naar een andere woning.
Die vond ik in Ruinen, mooi op maat voor een alleenstaande en te midden van de prachtige Drentse natuur, omringd door goede vrienden en bekenden waar het goed toeven is.
Over een paar dagen krijg ik de sleutel, een prachtig begin van het nieuwe jaar!
Ik heb dit jaar veel genoten, en steun gehad, van fijne mensen om me heen. Hier in Tiendeveen, maar ook in Ruinen en bijvoorbeeld in Westerbork, Alkmaar, Apeldoorn en Rhenen.
Ik heb een prachtige relatie met mijn dochters en hun partners, en ook met hun moeder en haar Grote Liefde heb ik goed contact.
Mijn moeder is nog steeds gezond, evenals haar vriend, al gaan de jaren steeds zwaarder tellen. Ik kom er graag, te meer doordat Henny daar ook welkom is en zich er helemaal op haar gemak voelt.
Ik heb een leuke deeltijdbaan in Ommen, te midden van een fijn team dat te midden van de hectiek in de zorgwereld bergen verzet. Hulde, dames en heren van het NIBIG! En vooral Otte, de man op de achtergrond...
Er zijn zo'n duizend mensen over de hele wereld die wel eens lezen wat ik deel over wat mij bezig houdt. Een grappig idee...
Ik fiets, wandel en fotografeer veel, alleen of in goed gezelschap.
Ik mag me een gelukkig mens noemen, en dat doe ik dan ook regelmatig.
Ik heb geen idee wat de toekomst mij, ons allemaal, gaat brengen, maar ik geniet van het heden en kijk met een blij hart vooruit.
Ik gun iedereen dat gevoel en die houding.
Een fijn en gezond 2017 allemaal!
