Een weekendje weg

Het afgelopen weekend hebben we op de Veluwe doorgebracht, in een vakantiehuisje.
Helaas waren we allebei nogal grieperig. Dit weerhield ons er niet van om volop te genieten van de omgeving.

Vrijdag hebben we een eind gefietst zuid van Beekbergen. We zagen talloze sporen van edelherten op de zandpaden. Helaas lieten de eigenaren ervan zich niet zien.

Zaterdag hebben we in de regen een mooie natte wandeling gemaakt onder Laag Soeren en later een voornamelijk drogere wandeling in de buurt van de Posbank.

Zondag hebben we een flink eind gefietst: van het huisje naar en door het Nationale park De Hoge Veluwe en via het Deelerwoud terug naar het huisje.

Maandag op de terugweg naar huis hebben we te voet ook nog het Nationaal park De Sallandse Heuvelrug verkend.

Zolang we bezig waren, voelden we de verkoudheid en de bijbehorende ongemakken niet. Die vergeten we dus maar.....

Het bezoek aan De Hoge Veluwe was (wederom) een beetje een teleurstelling: heel veel bezoekers, zodat je een groot deel van de tijd meer op het fietspad en de tegenliggers moest letten dan dat je de omgeving kon bekijken.
Het bezoekerscentrum is mooi en informatief, maar technisch wat verouderd. Sommige panelen werken niet meer en veel video's (of de projectoren) zijn zo oud dat ze haast niet meer te bekijken zijn.

Het landschap is natuurlijk mooi. Behalve drie edelherthindes hebben we geen dieren gezien, helaas.
Waarom de toegang tot dit park € 9,30 per persoon kost en de andere Nationale parken gratis toegankelijk zijn, is ons overigens een raadsel.

Anders was het in het Deelerwoud, dat we daarna doorkruisten: we zagen veel minder mensen en veel meer dieren: binnen twintig minuten zagen we, verspreid over drie locaties, zeven edelherten en een wild zwijn!
Dat maakte onze teleurstelling over het andere park meer dan goed.

Daarna passeerden we de hoogste waterval van Nederland (bij Loenen) en zakten we moe maar voldaan op de bank onderuit.

Op de terugweg naar huis de dag erop voelden we ons nog steeds niet fit, maar hebben we toch een prachtige wandeling gemaakt in het Nationaal park De Sallandse Heuvelrug.

Het was een mooi weekend, helaas wat vertroebeld door onze grieperigheid, maar ach, er zijn ergere dingen...

Inmiddels gaat het ons weer beter en genieten we van de foto's.

Een grote sponszwam.

De schimmel komt algemeen voor, maar in tegenstelling tot heel veel andere zwammen en paddenstoelen staan deze meestal helemaal alleen.

Het was een mooi exemplaar met een doorsnede van zo'n dertig centimeter.

Zonder eekhoorns bij de huisjes is Landal geen Landal...

Een edelhert op de Hoge Veluwe.

Ze stond ongeveer vijftig meter van het fietspad samen met twee andere dames te grazen.

Deze was het best te zien.

Wij vonden de lange snuit opvallend.

Een ree heeft andere verhoudingen.

In het Deelerwoud zagen we, nadat we twee edelherten hadden gezien,

dit fraaie everzwijn struinen.

In het Deelerwoud wordt tot nu toe niet gejaagd,

wat maakt dat de bewoners zich niet zo erg bekommeren om glurende toeristen.

De afstand paste overigens goed bij deze krachtpatser: honderd meter.

Dichtbij genoeg ;-)

En toen zagen we ineens vijf herten staan!

Ze stonden ons voortdurend aan te kijken, maar bleven gelukkig wel staan.

Beleefd wensten we ze een prettige dag toe en fietsen blij verder.

Dit is hem dan: de hoogste waterval van Nederland.

Netjes ingekaderd tussen twee muren.

Opvallend (vond ik) dat de waterloop niet fantasieloos recht is, 

maar een - zij het nauwelijks waarneembare -

hoek heeft tussen de bovenloop en het niveau daar onder.

Kijk: dit vind ik nu mooi: dat er niet zo maar een houten hek in elkaar

geflanst is, maar dat met zorg oude technieken zijn gebruikt.

We zijn inmiddels in het Nationaal park De Sallandse Heuvelrug, even onder Haarle.

De nattigheid van de afgelopen dagen is goed voor de schimmels:

de paddenstoelen schieten de grond uit.

Paddenstoelen zijn echte doordouwers: ze tillen tijdens de groei

moeiteloos stukken mos...

...en graspollen op.

Het Sallandse landschap in de najaarszon.

Onder de wolken staat het Huis De Sprengenberg (beter bekend als de Palthetoren)

te pronken op de heuveltop.

Een schitterend bouwwerk met een rijke historie.

De bosbodem zag er op veel plaatsen rood van de rode bosbessen.

En ja: ze zijn best zuur...

In de verte streek er een groep kramsvogels in de heide neer.

Een vrouwtje roodborsttapuit...

...met verderop haar(?) mannetje.

Een kleine vuurvlinderdame op boerenwormkruid.

Weinig mensen, maar des te meer mieren, bevolken deze streek.

Gelukkig zijn ze erg klein: zo 'n mierenhoop kan wel 700.000 mieren herbergen!

Als we alle Amsterdammers zo klein konden maken, was de Randstad ineens een stuk rustiger...

Het was een mooi weekend!