De schoonheid van mist
Vanochtend zijn we vroeg uit de veren gegaan en stonden we om half zeven op de parkeerplaats bij Kraloo. Dat is aan de zuidoostkant van het Dwingelderveld.
We hadden geluk: het was zo goed als windstil en het mistte.
De mist zou snel optrekken, dus dat beloofde veel goeds voor mooie foto's.
We hadden geluk: het was zo goed als windstil en het mistte.
De mist zou snel optrekken, dus dat beloofde veel goeds voor mooie foto's.
Dacht je dat er alleen in het najaar veel spinnen waren?
Niet dus: aan bijna ieder takje en twijgje zat een spinnenweb, tot zo ver het oog reikte.
Dat was overigens niet zo heel ver: met nog geen honderd meter zicht mistte het behoorlijk.
Hier en daar hing een prachtig wielweb.
De eigenaar van dit vangnet woont in het witte propje rechts in beeld.
Een horizontaal wielweb.
Je ziet de witte rug van de bewoner.
Vanuit het niets verschijnen er ineens wat schapen.
Ze lopen op hun gemak voor ons langs en gaan de hei op.
De lucht wordt zichtbaar. De Zon kan ieder moment door de mist breken.
Een prachtig gezicht.
Helemaal alleen op het Dwingelderveld,
met overal om je heen het geluid van zingende en roepende vogels.
Dat is echt genieten!
Op de voorgrond staat veenpluis te bloeien.
Even verderop vinden we ook zijn neefje: wollegras.
Ezelsbruggetje: Veel pluizen is Veenpluis,
Weinig pluizen (één om precies te zijn): Wollengras.
Een eendagsvlieg, helemaal bedekt met mistdruppeltjes.
Hij zal moeten wachten tot de Zon warm genoeg is om de druppeltjes te laten verdampen, want zo kan hij niet vliegen.
Ook rupsen zijn bedekt met honderden minuscule waterbolletjes.
Het lijkt wel poedersuiker.
Ook deze waterjuffer zal moeten wachten tot de Zon doorbreekt.
Het lijkt wel of deze smaragdlibel, die van zichzelf al glimt en glanst,
bedekt is met een dikke laag badschuim.
Voor ons zijn het prachtige plaatjes,
maar voor deze diertjes zijn het gevaarlijke uren:
ze kunnen geen kant op en zijn zo voor de vogels een makkelijk te snaaien zondagsontbijtje.
De Zon. Het lijkt Jupiter wel...
Dit is de treffer van het jaar: terwijl ik een mooi plaatje probeer te schieten,
zie ik vanuit een ooghoek een vogel vliegen.
Ik wacht even en knip af vlak voor hij onder de Zon doorvliegt.
Ik dacht dat het een lepelaar was, maar thuis bleek het
een kraanvogel te zijn!
We hadden ze al gehoord, vlak bij ons, maar de mist was te dik om ze te zien.
Dit is een prachtig cadeautje...
De Zon is nog niet sterk genoeg om door de mist heen te breken.
Twee kraaien....
...en vier kuifeenden...
...lijken net als deze Canadese gans
te wachten op de eerste zonnenstralen.
De wereld is inmiddels iets groter geworden.
Op de voorgrond staat de gagel uitbundig te bloeien.
Op de achtergrond horen we de lenteroep van de dodaars.
We zien ze nog niet, daarvoor zitten ze nog te ver weg.
Gaat het lukken?
Neuh, het blijft grijs en grauw.
De witte kwikstaart op de stronk lijkt nu kleurrijker dan de natuur om hem heen.
Een karakteristiek plaatje: Drentse heideschapen op de heide.
Een meerkoet is druk bezig met de stoffering van haar nest.
Wie bekijkt wie?
Op de weg terug zien we nog allerlei leuke dingen:
Een bloeiende eikenboom.
Hele velden veenpluis.
Het lijkt ieder jaar meer te worden.
Een mooi gezicht.
Een kruisspin in haar huisje.
De voorraadkast lijkt vol te zitten.
Tegen het einde van onze wandeling kwamen we deze slak tegen
die een sierlijke dans uitvoerde in een gagelstruik.
Wat is ons landje toch mooi!
Het was wéér genieten!
De Zon liet zich overigens niet zien. Op een gegeven moment ging het waaien, waardoor de mist verdween.
Een paar uur later vielen de eerste regendruppels. Toen zaten wij alweer lekker binnen...
Tip: bekijk ook de blog van Henny.
