Een ijdele man
Inderdaad: toen ik vanochtend om kwart over zeven beneden zat, zat de ijsvogel al op z'n plekkie.
Ik had de camera in de hand, dus ik kon meteen aan het werk.
Het was nog veel te donker voor fatsoenlijke foto's, dus het was niet veel soeps. Maar voorlopig stond hij wel op de foto!
Monique suggereerde dat ik wel in het paviljoen kon gaan zitten, dan zat ik er mooi dichtbij.
Dat deed ik, maar hij kwam niet terug. Balen... Ik moest vandaag weg. Ik liet mijn statief staan voor als ik weer thuis was. Het stond precies op hoogte en op de juiste plek.
Toen ik tegen vijf uur terug kwam, kreeg ik te horen dat de ijsvogel een soort vaste gast was geworden. Ik ging dus meteen het paviljoen in.
Na twee mislukte pogingen kreeg ik de beloning: hij kwam vlak voor me zitten en bleef wel vier minuten rustig om zich heen kijken voor hij weer vertrok.
Het is niet te geloven: er zijn mensen die voor dag en dauw naar de Oostvaardersplassen vertrekken en daar uren in een schuilhut zitten te wachten, en hier zit meneer gewoon in onze eigen vijver te vissen!
Dat is dus een prachtige serie geworden, vind ik. Hier komt geen bijsnijden aan te pas: als ik volledig (optisch) inzoomde, kreeg ik maar een halve vogel in beeld. Alleen wel door dubbel (gelukkig pas gewassen) glas, dus háárscherp zijn de foto's niet.
Maar wie daar over valt is een échte kniesoor...
Had ik al gezegd dat het een mannetje was: donkere snavel, rode poten. Prachtig om te zien!
Geniet er maar van, dat leek hij ook te doen.
Nou, hier is-ie dan.
Ik had de camera in de hand, dus ik kon meteen aan het werk.
Het was nog veel te donker voor fatsoenlijke foto's, dus het was niet veel soeps. Maar voorlopig stond hij wel op de foto!
Monique suggereerde dat ik wel in het paviljoen kon gaan zitten, dan zat ik er mooi dichtbij.
Dat deed ik, maar hij kwam niet terug. Balen... Ik moest vandaag weg. Ik liet mijn statief staan voor als ik weer thuis was. Het stond precies op hoogte en op de juiste plek.
Toen ik tegen vijf uur terug kwam, kreeg ik te horen dat de ijsvogel een soort vaste gast was geworden. Ik ging dus meteen het paviljoen in.
Na twee mislukte pogingen kreeg ik de beloning: hij kwam vlak voor me zitten en bleef wel vier minuten rustig om zich heen kijken voor hij weer vertrok.
Het is niet te geloven: er zijn mensen die voor dag en dauw naar de Oostvaardersplassen vertrekken en daar uren in een schuilhut zitten te wachten, en hier zit meneer gewoon in onze eigen vijver te vissen!
Dat is dus een prachtige serie geworden, vind ik. Hier komt geen bijsnijden aan te pas: als ik volledig (optisch) inzoomde, kreeg ik maar een halve vogel in beeld. Alleen wel door dubbel (gelukkig pas gewassen) glas, dus háárscherp zijn de foto's niet.
Maar wie daar over valt is een échte kniesoor...
Had ik al gezegd dat het een mannetje was: donkere snavel, rode poten. Prachtig om te zien!
Geniet er maar van, dat leek hij ook te doen.
Nou, hier is-ie dan.
Rond half acht maandagochtend.
Hij vermomde zich als tuinornament.
Zo zag ik hem de middag vanuit het paviljoen.
Met zijn rug naar het water.
Kennelijk heeft hij genoeg gegeten vandaag.
Of toch niet?
Wat hij nu ziet, is mij een raadsel.
In die richting staat alleen een grote (dichte) ton.
Of zou hij ook wel insecten lusten?
Kijk eens wat een prachtige kop!
En die rode pootjes met vlijmscherpe klauwen.
Later op de dag zag mams hem een vis uit de vijver plukken die hij in alle rust op ging zitten eten.
Is dit mooi of is dit mooi?
Vergeet niet op de foto's te klikken voor de originele formaten.
