Twee keer zilver
Gistermiddag kwam ik op de fiets langs het kanaal. Dat is niet zo moeilijk, want ons dorp lígt aan een kanaal.
Tegenover het voormalige dorpshuis liepen een man met een camera en twee andere mensen langs de oever. Dat zie je niet elke dag.
Toen ik wat beter keek, zag ik een grote zilverreiger opvliegen. Daar hadden ze natuurlijk naar staan kijken...
Grote zilverreigers zie je steeds vaker in Nederland. Er zijn al mensen die zeggen dat ze onze eigen blauwe reiger in aantal overtreffen. Dat kan zijn, maar ze zijn nog lang niet zo aan mensen gewend als hun blauwe neef, die je soms zelfs naast vissers ziet staan, wachtend op een lekker hapje.
Die zilverreiger in het kanaal, gewoon in het dorp, tussen de bomen in, was dus best bijzonder, vond ik.
Maar ja: ik had de camera niet bij me en was naar iemand op weg, dus ik kon niet meer dan het plaatje in mijn geheugen vastleggen.
Toen ik tien minuten later weer terug fietste, zag ik tot mijn verbazing de reiger aan de overkant zitten, vlak bij de plek waar ik hem op de heenweg had gezien.
Nu reed ik snel door naar huis, pakte mijn camera en reed terug.
Hij liep er nog steeds. Hij speurde in het water en tussen het riet naar vissen en kikkers.
Heel omzichtig kwam ik dichterbij, zo veel mogelijk gebruik makend van de dekking van de bomen.
Hij stond daar prachtig in de late middagzon. Een fotografische uitdaging overigens, want het dier is spierwit en de omgeving was donkergroen. Ik kreeg de gelegenheid om wat met de belichting te spelen. Uiteindelijk maakte ik een serie foto's met een belichtingscompensatie van -3 stops.
De vogel stoorde zich niet aan langsrijdende auto's en fietsen. Zelfs niet aan de twee dorpsbakvissen, die met het rode haar en die met die donkere krullen, die door luid gejoel probeerden mijn fotosessie te verstoren.
Zeer voldaan ging ik naar huis. Wéér iets bijzonders gezien in het dorp.
Tegenover het voormalige dorpshuis liepen een man met een camera en twee andere mensen langs de oever. Dat zie je niet elke dag.
Toen ik wat beter keek, zag ik een grote zilverreiger opvliegen. Daar hadden ze natuurlijk naar staan kijken...
Grote zilverreigers zie je steeds vaker in Nederland. Er zijn al mensen die zeggen dat ze onze eigen blauwe reiger in aantal overtreffen. Dat kan zijn, maar ze zijn nog lang niet zo aan mensen gewend als hun blauwe neef, die je soms zelfs naast vissers ziet staan, wachtend op een lekker hapje.
Die zilverreiger in het kanaal, gewoon in het dorp, tussen de bomen in, was dus best bijzonder, vond ik.
Maar ja: ik had de camera niet bij me en was naar iemand op weg, dus ik kon niet meer dan het plaatje in mijn geheugen vastleggen.
Toen ik tien minuten later weer terug fietste, zag ik tot mijn verbazing de reiger aan de overkant zitten, vlak bij de plek waar ik hem op de heenweg had gezien.
Nu reed ik snel door naar huis, pakte mijn camera en reed terug.
Hij liep er nog steeds. Hij speurde in het water en tussen het riet naar vissen en kikkers.
Heel omzichtig kwam ik dichterbij, zo veel mogelijk gebruik makend van de dekking van de bomen.
Hij stond daar prachtig in de late middagzon. Een fotografische uitdaging overigens, want het dier is spierwit en de omgeving was donkergroen. Ik kreeg de gelegenheid om wat met de belichting te spelen. Uiteindelijk maakte ik een serie foto's met een belichtingscompensatie van -3 stops.
De vogel stoorde zich niet aan langsrijdende auto's en fietsen. Zelfs niet aan de twee dorpsbakvissen, die met het rode haar en die met die donkere krullen, die door luid gejoel probeerden mijn fotosessie te verstoren.
Zeer voldaan ging ik naar huis. Wéér iets bijzonders gezien in het dorp.
