Reeënmazzel!
Freddy vroeg of ik zin had om met hem mee te gaan voor de watervogeltelling. Dat had ik wel.
Dus gingen we vanochtend op weg naar twee vennen in de buurt.
Laarzen aan, want het was wat nat, en natuurlijk nam ik de verrekijker en de camera mee.
Erg veel watervogels zagen we niet bij het eerste ven: een stuk of vijftig wilde eenden en wat wintertalingen. Dat gaf niet, want het was prachtig weer, dus we genoten sowieso.
Om bij het tweede ven te komen, liepen we door een stuk omgeploegd land. We zakten soms tot kuitdiepte weg, maar dat gaf niets, want we hadden laarzen aan.
Watervogels zagen we niet: veel te veel begroeiing langs de kant en ook nog eens grote rietvelden in het water. Bovendien lag er ijs en daar houden watervogels niet van.
Ik liep vast een klein stukje vooruit. En toen gebeurde het...
Op nog geen vijf meter van mij vandaan lag een reegeit lekker in het ochtendzonnetje te slapen. Ik kon haar prachtig zien, want ze lag wat lager dan het akkerland waarin ik stond. Ik stond als aan de grond genageld en probeerde zachtjes Freddy er opmerkzaam op te maken.
Daar werd het ree wakker van. Ik ging meteen op mijn hurken zitten om me kleiner, en dus minder bedreigend, te maken.
Voorzichtig zette ik mijn camera voor mijn gezicht.
Inmiddels was ze opgestaan, maar ze leek niet erg bang: ze stond me aan te kijken en bleef ontspannen staan.
Even later draaide ze zich om en liep een meter of vijf van me vandaan. Daar bleef ze rustig staan.
Wat een ervaring! Dit maak je nooit meer mee!
Vogels zagen we niet veel, vanochtend, maar deze ontmoeting met het ree zal me nog lang bijblijven.
Dank je wel Freddy!
Dus gingen we vanochtend op weg naar twee vennen in de buurt.
Laarzen aan, want het was wat nat, en natuurlijk nam ik de verrekijker en de camera mee.
Erg veel watervogels zagen we niet bij het eerste ven: een stuk of vijftig wilde eenden en wat wintertalingen. Dat gaf niet, want het was prachtig weer, dus we genoten sowieso.
Om bij het tweede ven te komen, liepen we door een stuk omgeploegd land. We zakten soms tot kuitdiepte weg, maar dat gaf niets, want we hadden laarzen aan.
Watervogels zagen we niet: veel te veel begroeiing langs de kant en ook nog eens grote rietvelden in het water. Bovendien lag er ijs en daar houden watervogels niet van.
Ik liep vast een klein stukje vooruit. En toen gebeurde het...
Op nog geen vijf meter van mij vandaan lag een reegeit lekker in het ochtendzonnetje te slapen. Ik kon haar prachtig zien, want ze lag wat lager dan het akkerland waarin ik stond. Ik stond als aan de grond genageld en probeerde zachtjes Freddy er opmerkzaam op te maken.
Daar werd het ree wakker van. Ik ging meteen op mijn hurken zitten om me kleiner, en dus minder bedreigend, te maken.
Voorzichtig zette ik mijn camera voor mijn gezicht.
Inmiddels was ze opgestaan, maar ze leek niet erg bang: ze stond me aan te kijken en bleef ontspannen staan.
Even later draaide ze zich om en liep een meter of vijf van me vandaan. Daar bleef ze rustig staan.
Wat een ervaring! Dit maak je nooit meer mee!
Vogels zagen we niet veel, vanochtend, maar deze ontmoeting met het ree zal me nog lang bijblijven.
Dank je wel Freddy!
Daar achter die bomen is het water. Dichterbij wilden we niet komen want we wilden de eenden niet verstoren.
Hier zie je wat wilde eenden.
Links zwemt een wintertalingmannetje.
Dat witte is rijp.
Mos op een boomstronk.
Daar ligt ze. Ze lag heerlijk te slapen.
Ze lijkt niet erg onder de indruk van mij. Prima!
Even later stond ze rustig op en bleef zeker een minuut naar me staan kijken.
Daarna draaide ze zich rustig om en wandelde weg.
Na vijf meter zie je haar al nauwelijks meer staan.
Dit is een replica van een plaggenhut die tot huis is uitgebouwd.
Hij staat zo maar ergens in het bos...
