Winterwandeling
Gisterochtend was het prachtig weer: de zon scheen, het was windstil en de bomen waren wit van de sneeuw. Maar..... het zou gaan dooien. Dus wilde ik er snel opuit om van het weer te genieten. Monique ging mee en zo gingen we op pad.
Nou, genieten was het zeker! En precies op tijd, want halverwege de wandeling, die uiteraard langer duurde, of eigenlijk: langzamer verliep, dan gepland, kreeg de zon zo veel kracht dat de sneeuw in de boomtoppen begon te ontdooien.
En dat leverde bijzondere situaties op: boven ons dooi, en om ons heen vorst. Sneeuw op takjes ontdooide en gleed eraf, maar zodra de sneeuw los kwam van het opgewarmde hout, bevroor het water weer en bleef het alsnog als ijs hangen.
In de wijke (sloot) vielen klonten sneeuw uit de boomtoppen en dat leidde tot een bijzonder concert en schouwspel van luide plonzen en grote kringen.
We kwamen een speelse witte labradoedel tegen die met zijn baasjes aan de wandel was. Ook hij genoot met volle teugen.
Vooraf hadden we in onze tuin, vlak onder het raam, een waterhoen te gast, en aan het eind van de wandeling liepen we langs een kraai die probeerde een graantje van het wintervoer mee te pikken.
Het was een prachtige, kleurrijke wereld, omlijst met zwart en wit.
Wat is ons land toch mooi!
Nou, genieten was het zeker! En precies op tijd, want halverwege de wandeling, die uiteraard langer duurde, of eigenlijk: langzamer verliep, dan gepland, kreeg de zon zo veel kracht dat de sneeuw in de boomtoppen begon te ontdooien.
En dat leverde bijzondere situaties op: boven ons dooi, en om ons heen vorst. Sneeuw op takjes ontdooide en gleed eraf, maar zodra de sneeuw los kwam van het opgewarmde hout, bevroor het water weer en bleef het alsnog als ijs hangen.
In de wijke (sloot) vielen klonten sneeuw uit de boomtoppen en dat leidde tot een bijzonder concert en schouwspel van luide plonzen en grote kringen.
We kwamen een speelse witte labradoedel tegen die met zijn baasjes aan de wandel was. Ook hij genoot met volle teugen.
Vooraf hadden we in onze tuin, vlak onder het raam, een waterhoen te gast, en aan het eind van de wandeling liepen we langs een kraai die probeerde een graantje van het wintervoer mee te pikken.
Het was een prachtige, kleurrijke wereld, omlijst met zwart en wit.
Wat is ons land toch mooi!
Groene, gelobte poten.
Dat is een waterhoen.
De meerkoet is helemaal zwart en heeft een witte snavel en bles.
Het waterhoen (wist je dat hij op de takken van struiken en lage bomen overnacht?)
heeft een rode snavel...
...en het karakteristieke witte opwippende kontje.
De ene helft gleed naar links, de andere naar rechts.
Eerst dooide de sneeuw op, maar net op tijd daalde de temperatuur weer iets
en bleven de slingers, als kristallen slingers, alsnog hangen.
Drie aalscholvers, al in bruidskleding, vragen zich af
waarom zij niet wit geworden zijn die nacht.
Ja mensen, dit is nu Tiendeveen...
Links boven zie je de strepen van vallende sneeuwslingers.
In het water zie je de grote kringen,
alles prachtig ingekleurd door de bladeren op de bodem van de wijke.
Geen rijp, geen sneeuw, maar ijs deze keer.
Van die gesmolten sneeuw werden we behoorlijk nat,
dus even een sprintje trekken naar de zon.
IJshond speelt met pantervrouw.
Je ziet dat een kraai niet zwart is, maar, net als een ekster, maar minder opzichtig,
prachtige metaalglanskleuren heeft.
Het was genieten!!!
