De blog van René Stout

...heeft rare kostgangers. Neem bijvoorbeeld het gentiaanblauwtje, een kleine vlinder die helemaal afhankelijk is van de klokjesgentiaan. Hier het verhaal van zijn levensloop. Ik heb het uit de wikipedia  gekopieerd, want mooier kan ik het niet vertellen. "Na de paring zet het vrouwtje haar eitjes meestal af op de bijna volgroeide, maar nog gesloten bloemknoppen van klokjesgentiaan. Gemiddeld zetten ze zo’n zeven eitjes per bloemknop af, waarvan er slechts twee tot drie rupsen het vierde rupsstadium halen. Na 10 dagen kruipt de larve uit het ei en eet zich een weg naar de zachte bloemdelen in het binnenste van de bloem. Na 10 dagen kruipt de larve weer naar buiten en laat zich op de grond vallen. Hier wacht de rups geduldig op een mier van het geslacht Myrmica zoals de bossteekmier (of de knoopmier, vertelde Freddy). Deze neemt de rups mee naar het mierennest . De rups scheidt een stof af die precies overeenkomt met dat van larven van de mier. [2] De mieren beschermen en ...

Na een zeer goed bezochte molenmiddag (we hadden 84 bezoekers!) en een genoeglijk uurtje bij Niek en Riet besloot ik om via het Dwingelderveld terug te fietsen. Het was inmiddels etenstijd, dus ik verwachtte niet al te veel toeristen meer tegen te komen. Wat had ik weer een geluk vandaag! Ik was nog geen twee minuten op het Dwingelderveld of ik zag in de verte een bruine vlek in het hoge gras. Dat bleek een reebok te zijn. Deze dagen zijn de reeën in de bronst, dus dan letten ze iets minder op hun omgeving. Ik kon het dier dan ook goed bewonderen. Op een gegeven moment zette hij het op een lopen en sprong zo nu en dan als een antilope door de hei. Hij was nergens van geschrokken, dus ik vermoedde dat hij een vrouwtje had geroken. Dat bleek te kloppen: tweehonderd meter verderop zag ik de geit in het gras staan. Daar rende hij op af.  Dit bood kansen voor een mooie reportage! Ik fietste door naar een grote struik en bleef daar afwachten. Zo nu en dan zag ik een van...

Vanochtend riep Monique me naar beneden: er zat een sprinkhaan op het vliegengordijn in de keuken. Of ik die even buiten wilde zetten. Nu weet je misschien dat Monique tegenwoordig beestjes best wel interessant vindt, maar dat ze vooral niet te dicht bij haar moeten komen. Ik bracht het beestje dus naar buiten, en wilde er eigenlijk wat foto's van maken. Helaas lag mijn spul buiten bereik. Monique had haar mobiel wel in de buurt, dus maakte zij er wat foto's van. Dat ging toch wat lastig, dus bood ze op een gegeven moment aan om het beestje op haar arm te nemen zodat ik mijn camera kon halen!!! Dat hebben we gedaan. Daarna hebben we van het beestje genoten: hij (het was een mannetje) wandelde heel rustig op en neer. Even later heb ik hem in de budleia gezet, waarvan hij meteen begon te eten. Dat was een heel leuk begin van de dag! Monique: ik ben trots op je!!! Dit is hem: de struiksprinkhaan. Ook hier is zijn wetenschappelijke naam veel interessanter: punctatiss...

Vooruit maar, nu ik toch bezig ben: de achtertuin... Hier nog de distelvlinder en het bonte zandoogje. En op de valreep een lantaarnmannetje dat een vliegje zit te verorberen. Distelvlinder Hier zit hij te genieten van de budleia. De onderkant Dit is het bont zandoogje. Hij is al behoorlijk versleten. Lekker leverkruidnectar drinken. Dit lantaarnmannetje zit een vliegje te verorberen. Vlak hiervoor knabbelde hij de vleugels er vanaf,.

Nu moet je niet denken dat er alleen bij de vijver leuke dingen te zien zijn. Ook langs de straatkant is er van alles te beleven. Om te beginnen kom je langs de voordeur. Daar heb ik het roodborstnest van de afgelopen lente weggehaald. Tot mijn verbazing lag er nog een eitje in... Toen ik op straat langs de tuin slenterde en me liep te verbazen over de hoeveelheid vliegen, zeefvliegen en bijen op het koninginnenkruid, viel mijn oog op twee vlinders die ik nog niet eerder had gezien. Samen met Freddy, die 'zijn' breedbladige wespenorchis weer in de berm van de Boslaan had gevonden, vond ik de naam van de beestjes: de koperuil en het muntvlindertje. De wetenschappelijke namen zijn veel prozaïscher: de koperuil heet dan zoiets als: met goud beslagen uiltje, refererend naar de goudkleurige voorvleugels. In het Nederlands valt de koperkleurige kop kennelijk meer op... Het muntvlindertje heeft in zijn wetenschappelijke naam de term aurata zitten, wat ook Met goud bedekt bet...

Na de grote boten bij Hoek van Holland richtte ik gisteren de blik op het kleine in, op en om onze vijver. Als je daar rustig voor gaat zitten, zie je zo veel... Deze kleine vuurvlinder zat op zijn gemak nectar te lebberen. Deze lantaarntjes zitten te paren. Men zegt dat deze houding de inspiratie is geweest voor onze liefdesharten. Na het paren blijft het mannetje het wijfje in de nek vasthouden tot zij de eitjes heeft gelegd. Zo voorkomt hij dat een concurrent de vader wordt in plaats van hijzelf. Planten groeien weliswaar (meestal) langzaam, maar ze zien toch kans om onbedoeld met elkaar in de knoop te raken. Dit blad van het drijvend fonteinkruid probeert door een watergentianenblad heen te groeien en drukt daarbij dat blad deels onder water. De watergentiaan in knop, wachtend op de volgende dag. Dan mag zij één dag bloeien. De schaatsenrijder. Als je op de foto klikt. zie je zijn bolle oogjes. De lege larvehuid van ...

Dit was dus de bedoeling: ik zou me vergapen aan de grote zeeschepen die Rotterdam aandoen. Een grotere tegenstelling tot bijvoorbeeld de Boerenveensche plassen kun je je haast niet voorstellen. Ook hier had ik weer geluk: ik kreeg een mooi assortiment voorgeschoteld. Daar ergens komen ze vandaan. Het duurde niet lang of er kwamen drie schepen aan varen. oh nee, vier... Je ziet de vrachtwagens op het bovendek staan. De brug is groter dan ons hele huis... Containertje, m'neer? Ondanks het digitale tijdperk hebben we nog steeds loodsen nodig. Lekker racen naar de volgende klant. Ook op het water kun je soms een hijskraan gebruiken. Met deze kom je een heel eind. Ook hier lijkt meer woonruimte aan boord te zijn dan bij ons in de straat... Richting Rotterdam. Nog een containerschip, maar in vergelijking met de NYK Orpheus is het maar een ukkie. Mag ik u voorstellen: Kees Junior. De MOL Endea...