Kerkuilencontrole

Freddy vroeg van de week of ik zin had om met hem een kerkuilenkast te inspecteren.
Uiteraard had ik dat!
Dus togen we vanmiddag op pad, gewapend met een ladder, een lampje en de fotocamera.

Het is altijd leuk om met Freddy mee te gaan: hij weet ontzettend veel over de streek en de natuur.

Ik had al bij Vroege Vogels gehoord dat dit jaar een extreem goed muizenjaar is, dus de verwachtingen waren hoog gespannen (bij mij, tenminste).
Op locatie aangekomen constateerde Freddy dat er zes jongen in de kast zaten. Dat is heel erg veel. Dankzij de muizen ging het dus goed in Villa Weltevree.

Nadat Freddy zijn ding gedaan had, mocht ik de ladder op om te kijken en om foto's te maken.
Nu moet je je bedenken dat uilen geen zangvogels zijn. Zij poepen dus niet in een luier zoals de oeverzwaluwen, mezen en merels.
Ze poepen gewoon in de kast waar ze in wonen. Tezamen met de geur van de resten van muizen is het dus een heel bijzondere ervaring om daar met je neus vlak boven te hangen...

Overigens nemen de jongen de gelegenheid graag te baat om, als een uileninspecteur de beestjes buiten de kast houdt, meteen even de darmen te legen. Een reiger zou er trots op zijn. Je snapt dat Freddy in inmiddels weet hoe hij de jongen (niet) vast moet houden...

Na afloop liet Freddy me nog een plekje zien waar de brede wespenorchis groeit en bloeit.
Het was een leuke en leerzame middag. Dank je wel, Freddy!


Daarboven in de schuur, op die planken, ligt de kist.


En zo kom je daar bij.


De laatste druppeltjes verlaten het jong.


Is het geen schatje?


Dit zijn er vijf
(echt waar).


En hier ligt nummer zes.


Sta ik zo hoog of staat de boerin (rechts) zo laag?

De wespenorchis valt nauwelijks op: de bloem is wat groenig en
de opvallende delen zijn naar beneden gericht.

Als je de plant eenmaal gezien hebt, zie je hem meteen ook
op de andere plekken staan.




Populaire posts van deze blog

Vlinders in Frankrijk

Een fazant in de tuin!

Je kunt nu je Chromebook ontgrendelen met een pincode