Vogels kijken bij Hoek van Holland
De afgelopen dagen waren we in Maasland, bij Maassluis, bij Vlaardingen.
Gisterochtend was de temperatuur zo laag dat ik het aan durfde om naar Hoek van Holland te rijden om bootjes te gaan kijken.
Daarover later meer.
Ik bleek een heel goed plekje uitgezocht te hebben om ook vogels te kijken. En dan zie je ineens hoe vreemd de wereld in elkaar zit.
Neem nu de lepelaar: dat is een prachtige vogel die, hoewel hij al lang niet meer zeldzaam is, niet zo heel heel vaak je pad kruist. Ik heb er zo nu en dan wel een ontmoeting mee, bijvoorbeeld in het Dwingelderveld of bij de Randmeren, maar meestal zie je die vogels op een behoorlijk grote afstand lepelen.
Dat geldt ook voor de grote zilverreiger, die prachtige spierwitte vogel die je steeds vaker in de moerassen en weilanden ziet lopen, maar die toch behoorlijk schuw is. Zelden zie je hem dichterbij staan dan 200 meter.
Groot was dan ook mijn verbazing - en verrassing - dat ik op een onbenullig getijdestrandje aan de nieuwe Waterweg allebei deze vogels een uur lang vanaf de dijk heb mogen bewonderen.
Ook zag ik natuurlijk meeuwen en scholeksters. Maar ook een aalscholver en een dwergstern, die, vergeleken met de kokmeeuw die bij hem in de buurt rondscharrelde, maar een klein vogeltje is...
Gisterochtend was de temperatuur zo laag dat ik het aan durfde om naar Hoek van Holland te rijden om bootjes te gaan kijken.
Daarover later meer.
Ik bleek een heel goed plekje uitgezocht te hebben om ook vogels te kijken. En dan zie je ineens hoe vreemd de wereld in elkaar zit.
Neem nu de lepelaar: dat is een prachtige vogel die, hoewel hij al lang niet meer zeldzaam is, niet zo heel heel vaak je pad kruist. Ik heb er zo nu en dan wel een ontmoeting mee, bijvoorbeeld in het Dwingelderveld of bij de Randmeren, maar meestal zie je die vogels op een behoorlijk grote afstand lepelen.
Dat geldt ook voor de grote zilverreiger, die prachtige spierwitte vogel die je steeds vaker in de moerassen en weilanden ziet lopen, maar die toch behoorlijk schuw is. Zelden zie je hem dichterbij staan dan 200 meter.
Groot was dan ook mijn verbazing - en verrassing - dat ik op een onbenullig getijdestrandje aan de nieuwe Waterweg allebei deze vogels een uur lang vanaf de dijk heb mogen bewonderen.
Ook zag ik natuurlijk meeuwen en scholeksters. Maar ook een aalscholver en een dwergstern, die, vergeleken met de kokmeeuw die bij hem in de buurt rondscharrelde, maar een klein vogeltje is...
Meneer Google plakte zes foto's van de lepelaar op elkaar.
Zo kun je mooi zien hoe hij rondscharrelt op zoek naar visjes, krabbetjes en wat niet meer.
Is die zilvermeeuw nou zo groot of is de lepelaar zo klein?
Deze grote zilverreiger was helemaal in zijn element:
Hij liep rustig rond de stenen en wriemelde met een poot door het slib.
Met grote regelmaat spieste hij dan met zijn snavel een beestje.
Als hij drie keer rond was geweest, liep hij naar de volgende steen.
De kokmeeuw zit naar een aalscholver te kijken die kennelijk jeuk aan zijn kin heeft.
Dit is de dwergstern, zo groot als een merel. Je herkent hem aan zijn gele snavel met zwarte punt.
Die witte vlekjes links in het midden zijn knobbelzwanen.
En ik kwam eigenlijk voor de schepen...
Op het stukje in de rechterhelft liepen de vogels. Alleen daar, voor zover ik kon zien.
Je moet maar geluk hebben...
En, zoals meestal: klik op de foto's voor de vergroting.
