Bofkont
Ik bedacht me rond half een vanmiddag dat het lekker weer was voor een wandelingetje en dat ik dan meteen wat testopnames kon maken voor de fotoclub.
De weersverwachting gaf aan dat de zon snel zou verdwijnen, dus ging ik direct (zonder geluncht te hebben) op pad.
Ik besloot naar het Kremboongbos te lopen omdat ik dan onderweg allerlei lichtsituaties zou tegenkomen die ik voor mijn testopnames kon gebruiken.
Dat ging allemaal prima, dus toen ik eenmaal in het bos was, kon ik volop genieten van de stilte om mijn heen.
Ik zag hier en daar een meesje scharrelen en kwam een paar spechten tegen. Verder kon je op de grond een veelheid aan sporen zien van dieren die hier de afgelopen drie dagen hadden gelopen.
Ineens zag ik vanuit een ooghoek een beweging op het pad, een meter of tweehonderd voor me. Het leek een hond, maar toch ook weer niet.
Het was een vos die op zijn dooie gemak over het pad mijn richting op kuierde!
Ik zakte meteen door mijn hurken (dat kan ik tot verbazing van veel mensen erg goed) en probeerde me zo klein mogelijk te maken, terwijl ik voortdurend foto's maakte en filmde. Je wist immers nooit wanneer Reintje het hazenpad zou inslaan...
Tot mijn grote verrassing zag hij mij pas toen hij nog een meter of vijftig bij me vandaan was. Nieuwsgierig als hij was, kwam hij nog wat dichterbij en stopte op ongeveer veertig meter afstand. Hij bekeek me aandachtig en besloot toen toch maar een andere richting in te gaan, wat hij heel bedaard deed.
Ik kon nog een mooi plaatje schieten van zijn staart met witte punt.
Wéér een dag die niet meer stuk kon!
Het was nog niet voorbij, want eenmaal weer in het open veld, vloog er een zilverreiger vlak over me heen. Ik zag hem helaas iets te laat, waardoor ik pas een foto kon maken toen hij alweer voorbij was.
Als klap op de toch al indrukwekkende vuurpijl vloog er nog een kiekendiefmannetje over het land, aandachtig speurend naar muizen.
Inmiddels was de Zon vertrokken en moest ik in een koude wind en met een lege maag richting huis. Maar met deze ontmoetingen achter me, vond ik dat geen enkel probleem!
De weersverwachting gaf aan dat de zon snel zou verdwijnen, dus ging ik direct (zonder geluncht te hebben) op pad.
Ik besloot naar het Kremboongbos te lopen omdat ik dan onderweg allerlei lichtsituaties zou tegenkomen die ik voor mijn testopnames kon gebruiken.
Dat ging allemaal prima, dus toen ik eenmaal in het bos was, kon ik volop genieten van de stilte om mijn heen.
Ik zag hier en daar een meesje scharrelen en kwam een paar spechten tegen. Verder kon je op de grond een veelheid aan sporen zien van dieren die hier de afgelopen drie dagen hadden gelopen.
Ineens zag ik vanuit een ooghoek een beweging op het pad, een meter of tweehonderd voor me. Het leek een hond, maar toch ook weer niet.
Het was een vos die op zijn dooie gemak over het pad mijn richting op kuierde!
Ik zakte meteen door mijn hurken (dat kan ik tot verbazing van veel mensen erg goed) en probeerde me zo klein mogelijk te maken, terwijl ik voortdurend foto's maakte en filmde. Je wist immers nooit wanneer Reintje het hazenpad zou inslaan...
Tot mijn grote verrassing zag hij mij pas toen hij nog een meter of vijftig bij me vandaan was. Nieuwsgierig als hij was, kwam hij nog wat dichterbij en stopte op ongeveer veertig meter afstand. Hij bekeek me aandachtig en besloot toen toch maar een andere richting in te gaan, wat hij heel bedaard deed.
Ik kon nog een mooi plaatje schieten van zijn staart met witte punt.
Wéér een dag die niet meer stuk kon!
Het was nog niet voorbij, want eenmaal weer in het open veld, vloog er een zilverreiger vlak over me heen. Ik zag hem helaas iets te laat, waardoor ik pas een foto kon maken toen hij alweer voorbij was.
Als klap op de toch al indrukwekkende vuurpijl vloog er nog een kiekendiefmannetje over het land, aandachtig speurend naar muizen.
Inmiddels was de Zon vertrokken en moest ik in een koude wind en met een lege maag richting huis. Maar met deze ontmoetingen achter me, vond ik dat geen enkel probleem!
Van de twintig foto's die ik van deze matkopmees maakte,
was dit de enige waarop hij enigszins herkenbaar in beeld kwam.
Wat een prachtig exemplaar!
Hij heeft me hier al gezien, maar hij lijkt niet erg onder de indruk.
Hij kijkt eens rustig om zich heen en lijkt zich af te vragen
wat hij nu zal gaan doen.
Zo kun je de witte punt van zijn zijn staart goed zien.
Uiteindelijk slaat hij een zijpad in en vervolgt zijn weg.
Dit is een vossenprent.
Dat kun je zien aan de voorste kussentjes:
die liggen helemaal voor de kussentjes daarachter.
Je kunt er een lijntje tussendoor trekken.
Bij een hondenprent kan dat niet.
Mijn ezelsbruggetje: bij de Vos liggen de Voorste kussentjes er Voor.
Dit is een achterpoot. Dat kun je zien aan het achterste kussen. Dat heeft de vorm van een driehoek. Bij de voorpoot is het meer een boemerang
Zilverreigers zie je meestal alleen van ver weg.
Dat hij zo vlak over me heen vloog, was dus ook al een onverwacht genoegen.
Alle goeds komt in drie, zeggen ze wel.
Om dat te bevestigen kwam de blauwe kiekendief nog langs.
Hier nog twee filmpjes van de vos en een van de kiekendief.
Klik een keer om het filmpje te starten,
en dan rechts onderin op het rechthoekige symbooltje om het groot in beeld te krijgen.
