Een dagje Veluwe

Ik had in de nieuwsbrief van Natuurmonumenten gelezen dat er in het Deelerwoud al vijftien jaar geen afschot op herten en zwijnen werd gepleegd en dat daardoor de dieren minder schuw waren geworden. Ze lopen daar overdag ook weer gewoon rond. De kans dat je iets ziet, is dus groot.
Ik was er ooit één keer geweest en wilde dat best eens meemaken. Henny had daar ook zin in, dus gingen we gisterochtend op pad.
Het weer was perfect voor een lange wandeling. De parkeerplaats stond vol, maar ach, in zo'n groot gebied merk je daar nauwelijks iets van.

Het Deelerwoud grenst aan het zweefvliegveld Terlet. Dat was te merken, want de lucht zat de hele dag vol met zweefvliegtuigen. Soms zag je er wel vier onder één wolk hangen, gebruik makend van de thermiek.

Hier geen vier, maar twee vliegtuigen.

In tegenstelling tot vliegveld Hoogeveen, waar ze de zweefvliegtuigen achter motorvliegtuigen omhoog slepen, maken ze op Terlet gebruik van vier(!) lieren.

Hier zie je een kabel die net losgekoppeld is van het vliegtuig. Om te voorkomen dat hij sneller naar beneden valt dan de lier hem op kan winden, zit er een parachute aan.

In het Deelerwoud lopen ook wat Schotse hooglanders.

Deze was wat verlegen en probeerde zich achter een dennenboom te verstoppen...

Kennelijk heeft hij zo nu en dan jeuk door de loslatende wintervacht.

Je ziet een pluk haar aan de punt van zijn linker hoorn hangen.

Een prachtige eik...

...in een prachtig landschap.

Op het oog 'gewoon' een dode boom. Meer niet.

Als je goed kijkt, zie je een keur van mossen, kortmossen en schimmels.

Bovenop groeit bekertjesmos.

Hier in detail.

Eronder zie je korstmossen zitten.

Een moskussentje heeft op het korstmos eronder net genoeg houvast.

Geen versleten beitslaag, maar rode schimmel.

Mooi, al die kleuren.

Zwart, rood, wit groen, bruin.... Prachtig!

Toen we stil onder een boom onze boterhammetjes zaten te eten, verschenen er ineens vijf reeën in het veld.

Missie geslaagd!

Een half uurtje later, aan de andere kant, zagen we wat herten een pad oversteken.

Beter!!!

Wéér tien minuten later waanden we ons in Afrika: ruim twintig herten liepen daar rustig te grazen! Ik dacht dat het edelherten waren, maar een vriendelijke meneer, die hier al 35 jaar komt, vertelde ons dat het damherten zijn. Het is een erg donker ras, speciaal gefokt door de voormalige eigenaar van het landgoed.

Dat we reeën gezien hadden, vond hij bijzonder. Dat genoegen had hij zelden, vertelde hij.

Aan de witte buiken kun je zien dat het damherten zijn en geen edelherten.

De typische damhertvlekken zijn te donker geworden om van een afstand te kunnen zien.

We durfden hier niet tegenaan te duwen: hij was vrijwel hol en helemaal vermolmd.

Een luilekkerland voor planten en dieren.

Diezelfde aardige meneer vertelde dat er 25 jaar geleden door de luchtvervuiling helemaal geen korstmossen meer te vinden waren in het Deelerwoud.

Gelukkig is dat nu heel anders.

Wat ligt daar in de vork van die takken?

Vossenpoepjes!

We wisten dat vossen hun poepjes op verhogingen leggen om hun territorium te markeren.

Dat ze hiervoor zelfs in bomen klimmen, hadden we nog niet gehoord.

Deze zwammen zijn al zo oud dat ze zelf ten prooi zijn gevallen aan de vergankelijkheid.

We hadden al diverse veldleeuweriken in de lucht horen zingen.

Hier zit er een vlak bij ons op een takje.

Op de terugweg reden we langs de IJssel om de zonsondergang vast te leggen.

We stopten net boven Olst.

De molen van Olst. Nog vol in bedrijf (overdag dan). Op het terrein staat ook een grote bakkerswinkel en hebben ze - sinds gisteren - een terras.

De IJssel aan het eind van de dag.

We hadden geluk: er kwam een grote schuit langs.

Tussen het schip en de overkant zie je het water omhoog komen. Zo'n schuit verplaatst nogal wat, en in de smalle bedding van de IJssel merk je dat aan plotselinge veranderingen in de stroming.