Het blauwe uurtje

We kennen het gouden uur en het blauwe uur. De gouden uren zijn het uur na zonsopkomst en het uur voor zonsondergang. De zon staat dan laag en geeft mooi warm, geel licht met lange schaduwen. Je kunt dan prachtige foto's maken.

De blauwe uren zijn echter ook heel interessant. De zon zit dan vlak onder de horizon. Er zijn geen schaduwen en er is heel weinig contrast. Vanavond besloot ik om het blauwe uur na zonsondergang eens te gaan verkennen.

Ik toog op de fiets richting Mantingen, een dorpje bij mij in de buurt.

De zon is nog net te zien.

Een minuut later is hij verdwenen en is het blauwe uur aangebroken.

Daar gaat-ie.

Een mooi landschap.

Geen vers gras, maar hooi.

Moet de wintervoorraad op?

Er is nog geen grondmist, maar in de sloot lijkt al wat te gebeuren.

Da's apart: over een lengte van zo'n dertig meter ligt er een mistdeken in de sloot.

Daar voor en daar achter is nog bijna niets te zien.

Tja, de deur is in ieder geval mooi rood...

De VAM-pluim laat zien dat er nauwelijks wind staat.

Dit is ook Drenthe: uitgestrekte graslanden.

Het lijkt natuur, maar eigenlijk is het triest-leeg.

Alle weidevogels zijn verdwenen, evenals de bloemen en bijbehorende vogels, vlinders en insecten.

We boffen dat we hier nog echte natuurgebieden in de buurt hebben...

Een zorgboerderij waar nog iemand in de stal bezig is.

Een mooie stermagnolia met daarachter rose bloesem.

Oud en nieuw: de maan en ledverlichting.

Het is vanavond Eerste kwartier.

Op terugweg hoorde ik boven het Mantingerveld het karakteristieke vleugelsnorgeluid van watersnippen. Samen met het roepen van talloze kikkers rugstreeppadden, het geschreeuw van reigers, het gegak van ganzen en eenden en zo nu en dan het gezang van een vogel voelde ik me even in een oerwoud.

Het was een prachtige avond. En dat vlak bij huis!